මුල්ලිවෛක්කාල් ජනසංහාරය - ආචාර්ය ජූඩ් ලාල් ප්‍රනාන්දු

[TamilNet, Tuesday, 22 May 2012, 22:14 GMT]

Remembering Mu’l’livaaykkaal is not wailing for a tragedy. It is remembering the highest achievement of modern Tamil history, when Tamils decisively said no to an entire international community abetting a genocidal state. Mu’l’livaaykkaal is not an end of a journey. It calls for our massive re-commitment of collective political aspirations more than ever, as the Sri Lankan state has intensified its second phase of genocide, again aided by the international community, said Dr. Jude Lal Fernando, addressing Mu’l’livaaykkaal rememberance event in Dublin, Ireland, on Friday. Dr. Fernando, a Sinhalese currently lecturing and doing post-doctoral research in peace studies in Ireland was one of the main co-ordinators of the Dublin Permanent People’s Tribunal on Sri Lanka held in January 2010. Dr. Jude Lal FernandoDr. Fernando’s vantage of looking at Mu’l’livaaykkaal from a Tamil history perspective as well as from a universal perspective of the edification of the international community gains significance, when failed ‘peace facilitators’ like Erik Solheim of Norway, asserting that his view is the stand of the international community, denies the right of self-determination to Eezham Tamils despite the two phases of genocide, and asks them to “abide by the international community.” There is no support for a new separate state in Sri Lanka or for the models of applying self-determination as in Southern Sudan and other examples, Solheim said in Oslo, a week ago. “My opinion here is absolutely similar of the opinion of India, of the European Union and the United States of America. [...] – and of a broader western global community. It may not be the opinion of Iran or Pakistan or some other forces. But, it is most certainly the opinion of the influential parts of the international community in the United States and Europe,” Solheim, sharing stage with TNA parliamentarian Suresh Premachandran, asserted at the meeting organized by some diaspora Tamils. How to reach out to the international community is to abide by the international community, Solheim advised Tamils. “Frankly, there are two international politicians who have taken an interest in Sri Lanka from the West over the last three years. Bob Blake, the American Deputy Secretary of State and myself. We only get blame for this.” Solheim further said. Eezham Tamil political observers, comparing the addresses of Solheim and Jude during the same week, said that if genocide and denial of right to self determination of the people is going to be the model of the so-called international community in implementing a new world order, then the edification of those who ideologically steer it is of utmost priority for the collective struggle of the masses, for the model is going to be a bane to entire human civilization. Eezham Tamils having a case of life and death for themselves as a nation, and having a responsibility to the entire humanity in this respect, should realize what should not be compromised and where to address their struggle as a priority, the political observers further said. Significantly, on Friday of the same week, C. Mahendran, a leader of a mass-based, All India political party, the Communist Party of India, highlighting the need of a collective mass struggle of Tamils in the island, in Tamil Nadu and in the diaspora for a referendum to democratically decide the political status of Eezham Tamils, said, “If Washington and New Delhi want to refuse our rights let them try.” Full text of the address, Mullivaikkal – 2012, by Dr. Jude Lal Fernando in Dublin on 19 May 2012: Today, as a people in exile, gathered in hundreds of thousands, whom do we remember and what do we remember? Are we here to remember a loss, a tragedy or a defeat that happened three years ago? I would say, no, none of these. We are here to remember the highest achievement of modern Tamil history. When the entire international community, due to pressure from the major powers opposed them and demanded them to give up our struggle, three years ago, on this day in 2009, facing the genocidal army of the Sri Lankan state, they decisively said no, they will not give up our struggle; instead, they will give up their lives. This is the highest achievement that a Tamil can reach in modern Tamil history. It is this achievement we remember today. Let this Remembrance Day reflect unity, not division among the Tamil people who share a common goal. Hundreds of thousands of our dear ones were killed, because they belonged to a distinct nation, they were killed because they belonged to a particular land and joined a historical struggle. And they were killed because all of them shared and many of them unconditionally stood for their collective political aspirations against the genocidal Sri Lankan state which was heavily aided by the major powers in the world. These lives who never gave up their struggle are the reason for us to gather here today and where do we go from here? Some say Mullivaikkal marks the end of Tamil Eelam, but for us who uphold Mullivaikkal as the highest achievement in our journey towards national liberation struggle it becomes our moral compass, our power and our strength to reach our goal. Therefore, let this day be the day that we re-commit ourselves as a people to the goal of self-determination, homeland and nationhood amidst pressures coming upon us in the name of realism and expediency in international diplomacy. Let me quote Martin Luther King who once said: Cowardice asks the question - is it safe? Expediency asks the question - is it politic? Vanity asks the question - is it popular? But conscience asks the question - is it right? And there comes a time when one must take a position that is neither safe, nor politic, nor popular; but one must take it because it is right.

Dr Fernando receiving the copy of a poetry book by the exiled writer Thirukumaran [left]. The book contains 68 poems which depict not only the pain and suffering but also the power of resistance. Some of these poems were read at the Mu'l'livaaykkaal Remembrance event in Dublin. A massive re-commitment to our collective political aspirations is needed more than ever before as the Sri Lankan state has intensified its second phase of genocide in the Tamil homeland today. The genocidal war continues today in the name of post-war reconstruction, again aided by the international community, through heavy militarisation and Sinhala colonisation and thereby altering the entire cultural, social and economic landscape of the Tamil people. Amidst on-going arrests, disappearances, rapes, torture and killings the people in Tamil homeland continue to be resilient. For them Mullivaikkal is not an end of a journey. In an open memorandum to the Tamil National Alliance they have clearly stated their collective political aspirations. Let the memories of Mullivaikkal and the resilience of the people in the Tamil homeland inspire us and may the on-going genocide in Tamil homeland instil in us an urgency to hasten our journey towards freedom.

40-year-old Sri Lanka constitution burnt at cremation ground of Parvathi Amma

[TamilNet, Wednesday, 23 May 2012, 02:05 GMT] The 1972 republican constitution of Sri Lanka, which for the first time constitutionalised the unitary Sinhala-Buddhist State and brought in the name ‘Sri Lanka’, against the wishes of the nation of Eezham Tamils in the island, has been burnt on its 40th anniversary on Tuesday, 22 May 2012, at the spot where the LTTE leader Pirapharan's mother was cremated but desecrated by the occupying Sinhala forces last year. A group of more than 40 young Tamil activists, braving the hounding eyes of the occupying Sinhala military, burnt the SL Constitution at the Oo'ra'ni crematorium in Valveddiththu'rai in Jaffna on Tuesday afternoon. The group, after raising slogans and distributing printed leaflets to the public, left the scene immediately, according to news sources in Valveddith-thu'rai. A couple of days before its proclamation in Colombo, the draft of the 1972 Constitution was burnt by the Ilangkai Thamizh Arasuk Kadchi (ITAK) leader SJV Chelvanayakam and others, including Mr. Amirthalingam, at the Arumuga Navalar Ashramam Hall at Neeraaviyadi in Jaffna in May 1972. The 1972 constitution was the progenitor for the rise of all shades of armed Tamil militancy. The 1972 constitution made even the moderate Tamil political leaders to abandon the demand for federalism and to go for a separate state solution. The call of the Tamil political leaders polarising into the Vaddukkoaddai Resolution of 1976 was endorsed by the Eezham Tamils of the North and East in the general elections of 1977, which was the last ever free elections for the Tamils of the island to speak on that point. Last year, when the LTTE leader Pirapaharan's octogenarian mother, who survived the barbed-wire camp and military detention was cremated at the Oo'ra'ni crematorium in Valveddith-thu'rai, before the ritual collection of her ashes, the occupying Sinhala Army desecrated the spot by throwing three slain dogs and running over the ground by military vehicles. Meanwhile, former TNA parliamentarian Mr M K Sivajilingam, denied any involvement of him in the action as brought out by some media reporters. Earlier, there were reports that the group of Tamil activists were led by Mr Sivajilingam. However, Mr Sivajilingam pointed out the plight of Tamils in the last 40 years under the republican constitution introduced in 1972. He also recollected SJV Chelvanayakam burning the constitution in 1972.

ධනවාදයේ පරම හතුරා; ගංජා

'ගායා' නොහොත් මිහිකතගේ මනස !

'General of genocide' released in Colombo

[TamilNet, Monday, 21 May 2012, 23:11 GMT]

Sri Lanka’s former military commander General Sarath Fonseka, who led the Sinhala military in the ‘international community’ –abetted genocidal war against the Eezham Tamils, has been released by the Mahinda Rajapaksa regime in Colombo on Monday. While the so-called international community reducing the genocide into mere war crimes, now verbally demands investigation into the ‘war crimes’, the general who led the war and later imprisoned because Rajapaksa found him a challenge, was considered by the USA as a ‘political prisoner.’ His release on that count was always demanded by the USA, the main architect of the war. Fonseka during the war declared that Sri Lanka belongs to the Sinhalese. He also ridiculed the politicians of Tamil Nadu protesting the war as ‘jokers’.

General Sarath Fonseka

According to sections of the so-called international media that did nothing during the genocide, the release of the commander of the crimes-accused war would ‘improve’ Sri Lanka’s international image and would prompt more foreign inflows. They cited ‘investors’ welcoming the release.

Jubilant Sinhala masses welcoming his release as a release of the ‘war hero’ while Tamils remember the third anniversary of the genocide with bereavement, is a message clearly addressed to India and the USA that unrealistically uphold unity of state in the island, Tamil political observers said.

It is also a message for those who naively thing that the so-called IC could achieve war crimes investigation in the island. Delivery of justice is more important than investigation and war crimes justice in the case of the island is nothing but secession, the political observers further said.

In October last year, writing an article “Scapegoating of a General” and defending Maj. Gen. Shavendra Silva, Sri Lanka’s war crimes accused representative at the UN, Jehan Perera, a Sinhala lawyer heading a Colombo-based outfit National Peace Council of Sri Lanka came out with a ‘universal’ argument that war crimes are justifiable “to preserve order in the world.”

“The harsh choices that sometimes have to be made by government leaders in the fight to preserve order in the world is why Sri Lanka’s own war has much to offer the world in terms of lessons learnt,” said Jehan Perera, whose outfit was getting Norwegian foreign ministry funds for three consecutive years between 2009-2011.

Sinhala-Buddhist temple opened to ‘celebrate’ genocide at Mu’l’livaaykkaal

[TamilNet, Tuesday, 22 May 2012, 00:33 GMT]

Coinciding the third anniversary of Mu’l’livaaykkaal genocide, a secretly built Sinhala-Buddhist stupa was inaugurated at Vaddu-vaakal, the entrance to the Mu’l’livaaykkaal genocidal strip of land in Mullaiththeevu. As the Tamil public is yet to be allowed into the stretch of land, the building of the stupa at the genocidal site went unnoticed until its inauguration. Two weeks ago, Colombo opened a coastal road built by Chinese, linking Mu’l’livaaukkaal with Kokku’laay and Pulmoaddai where Sinhala colonisation takes place in high speed. Mu’l’livaaykkaal has already become a ‘tourist’ place for the Sinhalese from the South. While the ‘tourists’ and the Sinhala colonists using the new road are permitted to roam in the stretch of land, Tamils are not permitted to get out of the vehicles. The stupa, with an all-Sinhalese signboard has been built at the side of the new road.

The Sinhala-Buddhist stupa at Vadduvaakal at the entrance to the strip of Mu'l'livaaykkaal. While the Tamil public was not allowed to enter the region, the stupa was secretely built and inaugurated recently.

Can a Kabbalist also be a Buddhist?

What do you fear if you suffer from Tamil Elam Phobia?

දෙමල නිජබිම්  භීතිකාවෙන් පෙලෙන්වුන්ගේ රෝගී ලක්ෂණ !

දෙමල නිජබිම්  භීතිකාවෙන් පෙලෙන්වුන්ගේ රෝගී ලක්ෂණ මොනවට පැහැදිලිකරන දිනය ලෙස මැය් මස 18 වෙනි දින ඉතිහාසගත වන බව පැහැදිලිය .2009 මැය් මස 18 වන දින මුල්ලිවෛක්කාල්  වලදී එහි උපරිම උච්චස්ථානයට පැමිණ අතර නිරායුධ දෙමල ජනයා50,000 වැඩි ප්‍රමාණයක් සමුල ගාතනය කරන්නට යෙදිනි.ඉන් අනතුරුව අද දක්වා උතුරේ සහ නැගෙනහිර සිදුවන මානව හිමිකම් උල්ලන්ගනයන් ,අතුරුදහන් කිරීම් නිමක් නොමැත.

2009 වර්ෂයෙන් පසුව සැම වර්ෂයක් පූරා කොලබදී සමරන ස්වොත්තම වාදී රණවිරු සැමරුම ලංකාවේ සිංහල බෞද්දයන්ගේ දෙමල භීතිකාව පෙන්වන කැඩපතක් බඳුය.නවීන තාක්ෂණික අවි යුධ පෙරටුකොට ගත් මහා බල සේනාංක තමුන්ගේ බල පරාක්‍රමය පෙන්නනවයය් සිත සිටියත් ,එහි අනික් නොපෙනෙන පැත්ත කියාපාන්නේ දෙමල නිජබිම් භිතිකාවේ රෝග ලක්ෂණයන්ය .සමහරුන්ගේ දර්ශනය අනුව මේ ප්‍රදර්ශනය කර සමරන්නේ සිංහල හමුදාවේ යුධ අපරාධ පෙළහරය.එහි යම්තාක් සතයක් ගැබ්ව ඇතත් අප දකින්නේ මේ මහා යුධ සැමරුම හීනමානී දෙමල භීතිකාවක් ලෙසය.ඉන් වර්තමාන දෙමල ජනයට දෙන පණිවිඩය නම් නැවත නිජ බිම අරගලයකට ඉඩක් නොමැති බවත් ,මෙවැනි දසමහ යෝදයින්ගෙන් සපිරි දැවැන්ත හමුදාවකට කිසිවෙකුට මුහණ දිය නොහැක යන්නය,නමුත් කලින් කීවා සේම ඉන් ගම්‍ය වන්නේ දෙමල භිතිකාවේ රෝග ලක්ෂණයන්මය!

 

"මුල්ලිවෛයික්කාල් අපගේ අවසානය නොවේ"

yukthiya.com

මුල්ලිවෛයිකාල්හිදී අපගේ ජනතාව කෲර ලෙස මරාදැමූවද, අපගේ නිදහස සඳහා වනු නොනිමි අරගලය අවසන් වන්නේ නොමැත.  යනුවෙන් පෝස්ටර් පෙළක් ඊයේ රාත්‍රියේදී යාපනය විශ්වවිද්‍යාලය පුරා අලවා තිබුණි.

මුල්ලිවෛයිකාල් ප්‍රදේශයේදී 40,000 ක පමණ දමිළ ජනතාවක් ඝාතනය කරනු ලැබූ අතර ඉතිරිව ජීවත්ව සිටින ජනතාවද සිටින්නේ දැඩි හමුදා පාලනයක් සහ ඉතා අවම පහසුකම් යටතේය. විශේෂයෙන් මෙවැනි වටපිටායක් තුළ තමන්ගේ අයිතිය වෙනුවෙන් සටන් කිරීම හැර එම දමිළ ජනයාට තම නිදහස උදෙසා අන්මාර්ගයක් නොමැති තැනකට පත්වී ඇත.

තම නිදිහස උදෙසා අරලග කිරීම හැර අන්මාර්ගයක් නොමැතිය යන්න රාජපක්ෂ රෙජීමය එම ජනතාව ඉදිරියේ නැවත නැවත ස්තීර කොට ඇත.

මේ මැයි මස  19 වැනිදාට "මුල්ලිවෛයිකාල් සංහාරයට" වසර තුනක් ගතවේ.

එම පෝසටර්වල සඳහන් වන්නේ

"අපගේ අයිතිවාසිකම් සඳහා ද යුක්තිය සඳහාද නැගීසිටිමු"
"මුල්ලිවෛයික්කාල් අපගේ අවසානය නොවේ"

තමාරා වමාරා කෑම නොහාත් අන්ධයා දුටු අලියා

තමාරා (කුනනායකම්) වමාරා කෑම උග‍්‍ර සිංහල ජාතිකවාදීන්ගේ ද ලාබ ජනමාධ්‍ය කලාවේ ද සමාජවාදීන්ගේ ද තේමාවක් බවට පත්ව තිබූ කන්දොස්කිරියාව දැන් අවසානය. දැන් ශ‍්‍රී ලංකාවේ ජනමාධ්‍ය තමාරාට කතා කරන්නේවත් තමාරා  ජනමාධ්‍යට තොරතුරු බෙදා දෙන්නේවත් නැත. ඒ කියුබාවේ තානාපතිකමත් නැතිව ගොස් තානාපතිකම ලැබෙන්නට කලින් සිටියාක් මෙන් යළි ස්විස්ටර්ලන්තයේ පිං පඩියෙන් ජීවත්වන්නට සිදුවේදැයි යන බිය නිසා විය හැක.  එබැවින්  තමාරා වෙනුවෙන් ගොඩ නැඟුනු අශුද්ධ සන්ධානයේ දේශපාලනය විමසා බැලීමට දැන් අවස්ථාව එළඹ තිබේ.
අශුද්ධ සන්ධානය
තමා ඉවත් කළහොත් එය ශ‍්‍රී ලංකාවේ දෙමළ ජනයාට කැරෙන විශම සැළකීමක් ලෙස පෙනී යනු  ඇතියි කී තමාරා රැක ගැනීමට ඉදිරිපත් වී ලිපියක් ලියූ ජාතිවාදී අමරසේකර කියන්නේ ‘‘අපේ තානාපතිනි කුනනායකම් ඥානවන්තය. දෙපිටකාට්ටුවන් හදුනා ගත්තීය කියා ය.’’
පෙරටුගාමී සමාජවාදීන් කිවේ   එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් සමුළුවේදී ‘‘ශ‍්‍රී ලංකාවට එරෙහිව ඇමරිකාව ගෙන ආ යෝජනාවේදී සම්මුතිකාමයට නොගොස් මිත‍්‍ර රටවල් සමඟ එක්ව ඇමරිකානු යෝජනාවට එරෙහිව කටයුතු කළ ශ‍්‍රී ලංකා නියෝජිත පිරිසෙහි තමාරා කුනනායකම් මහත්මිය’’ බිල්ලට දුන්නේ ඇමෙරිකාවට බියේ බවයි. ජවිපෙ කීවේ කුනනායකම් බිල්ලට දුන්නේ ඇමෙරිකාව සැනසීමට බවයි. විමල් වීරවංශවාදී සී නිව්ස් වෙබ් අඩවිය ද තමාරාට දැක්වූයේ හිතෛශී බවකි. හෙළ උරුමවාදී ඬේලි මිරර් පුවත්පත සහ සිංහල ජාතිකවාදී දිවයින ද තමරා කුනනායකම් රැක ගැනීමට ඉදිරිපත් වූවා ය.
මෙම සියළු දෙනාම වාගේ තමන්ගේ දේශපාලනයට ගැලපෙන පරිදි මෙකී නිගමනයන්ට එළඹුනේ තමාරා විසින් දෙන ලද තොරතුරු සහ  ජනමාධ්‍ය විසින් කරන ලද වාර්තාකරනයන් හේතු කොට ගෙනය. එම වාර්තාකරනයන් සියල්ලම වාගේ තමරා කුනනායගම්ගේ නිශ්පාදනයන්ය. මෑත කාලයෙහි දක්නට ලැබුණූ සාර්ථකම ජනමාධ්‍ය ප‍්‍රචාරය සහ මත නිශ්පාදනය සම්බන්ධයෙන් ඇයට අප ළකුණු ලබා දිය යුතු ය.
මාධ්‍ය හැසිරවීම
ඇය වෙනුවෙන් පළවූ  ලිපි තෙවර්ගයකි. පළමුව  අන්වර්ථ නම් වලින් ඇයගේ සමීපතමයින් විසින් ඇය අහස උසට වර්ණනා කර පල කරන ලද ලිපි. දෙවනුව ඇය විසින් කරුනු ලබා දී ඞී.බී.එස්. ජෙයරාජ්  විසින් ලියා ලොව පුරා යවන ලද ලිපි. තෙවනුව ඇය විසින් ශ‍්‍රී ලංකාවේ ජනමාධ්‍යන්ට ලබා දෙන ලද සම්මුඛ සාකච්ජා.
මෙම ප‍්‍රචාරය මගින් කියා සිටියේ  මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ පසුගිය 19 වන සැසි වාරයේ දී අධිරාජ්‍ය විරෝධී පෙරමුණක් ගොඩ නගමින් ශ‍්‍රී ලංකාව රැක ගැනීමට තීරණාත්මක වැඩ කොටස කළේ කුනනායකම් ය, ඇයට මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ මහා පිළිගැනීමක් තිබේය කියාය. මේ කතා දෙකම අමු බොරුය.
මෙම කරුණු සනාථ කිරීම පිණිස තමාරා කුනනායකම් ඩෝහාහි පැවැති එක්සත් ජාතීන්ගේ වෙළද සහ සවර්ධනය පිළිබඳ 13වන සමුළුවෙහි උප සභාපති වශයෙන් පත් කර ගන්නා ලද බවට ලොකු පුවතක් පළ විය. එනමුත් එම සමුළුවේ වෙබ් අඩවිය පිරික්සා බැලූවේ නම් එවැනි උප සභාපතිවරුන් 32නකු සිටි බව දැක ගත හැකි ය. එම වෙබ් පිටුවේ ඇයගේ ජයාරූපයක්වත් නැත. ඇය කළ කතාවක්වත් නැත.
එවැනිම තවත් පුවතකින් කියැවෙන්නේ ඇයට මහ පුටුවක් එනම් සංවර්ධනයට ඇති අයිතිය පිළිබඳ ක‍්‍රියාකාරී කමිටුවේ සභාපති ධුරය ලැබී ඇති බවයි. මෙම මිත්‍යව කොතරම් වැපිරී ඇත්  දයත් ත‍්‍රිමාන වෙබ් අඩවිය කියන්නේ ඇය කියුබානු තානාපතිකම වෙනුවට එම තනතුර බාර ගන්නට ඉඩ ඇති  එම කමිටුවේ වෙබ් පිටුව සිසිරා බලන අයකුට වුව ද ඇයගේ පත්වීම පිළිබඳ පුවතක් සොයා ගැනීමට නොහැකි අතර 13වන සැසිවාරයේ දී ඇය විසින් ඉදිරිපත් කරන ලද සභාපති වාර්තාවන්හිවත්  ඇයගේ නම සඳහන් නොවේ.

මෙය පූර්ණකාලින තනතුරක් නොව අතර ඊට වැටුපක් ලැබෙන්නේ නැත.  මෙවැනි කමිටු දුසිම් ගණනාවක් මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ තිබෙන අතර ඒ සියල්ලටම සභාපතිවරුන් පත් වන්නේ නිතරඟයෙනි.
තමාරා විසින් පැල කරන ලද තවත් පුවතකින් කියැවුනේ මානව හිමිකම් මහ කොමසාරිස් නවී පිල්ලේ ට එරෙහිව ඇය විසින් පැමිණිල්ලක් ඉදිරිපත් කරන්නට යන බවයි. එයට හේතුව වශයෙන් දක්වන ලද්දේ ශ‍්‍රී ලංකාව පිළිබඳ යෝජනාවට අවසර දීමය. එවැනි විරෝධයක් තිබුණේ නම් එය කළ යුතුව තිබුනේ 19වන සැසි වාරයේ දී කවුන්සිලයේ සභාපතිනියට විරුද්ධවය. මහ කොමසාර්ස්වරියට විරුද්ධව නොවේ. 19වන සැසි වාරය අවසන් වී මාස දෙකකට ආසන්න කාලකට පසු එවැනි යෝජනාවක් ගෙන එන බව කියා සිටිම ද ප‍්‍රචාරක උපප්රවැට්ටික් පමනක් විය. මෙම පුවත තමාරා පැල කළේ මෙම වසර අගදී කැරෙන්නට ඉඩ ඇති මහ කොමසාරිස්වරියගේ ශ‍්‍රී ලංකා සංචාරයට පොල්ලක් දැමීමටය.
තමාරා ජීනීවා තානාපති ධුරයෙන් ඉවත් කිරීම වර්ගවාදී ගුණදාස අමරසේකර සහ කීර්ති වර්ණකුලසූරියගේ  සිට විරවංස සහ ජවිපෙ හරහා පෙරටුගාමී සමාජවාදීන් දක්වාම නොපෙන්වන  විරෝධයකට සහ පෙන්වන කණස්සලට හේතු වී තිබෙන බව පැහැදිළිය.
මහා පොදු සාධකය
ඊට හේතුව නම් මේ සියළු දෙනාටම අදාළ මහා පොදු සාධකයක් තිබීමය. එනම් සම්ප‍්‍රදායික අධිරාජ්‍ය විරෝධයයි. එය ජාතිවාදයටත් අධ‍්‍රානග‍්‍රාහී සමාජවාදයටත් පොදුය. මේ සියළු දෙනාම සතු කෝකටත් තෛලය වනුයේ ශ‍්‍රී ලංකාවේ වත්මන් අර්බූදයන්ට මූල හේතුව අධිරාජ්‍යවාදය  බවය. තමාරා ඉලක්කය බලා මේ සැමටම ගිලින්නට ඇමක් දැම්මේය.  
අමරසේකරගේ ඉහත සහන් කළ ලිපියේ මෙසේ ද එයි:‘‘කොටි ත‍්‍රස්තවාදය ගැන මා මුලින්ම ලියූ 1987 දීත් මා පෙන්වා දුන්නේ ඊට හේතුව ජනවාර්ගික ගැටළුවක් නොව අපේ රට බෙදීමට කැරෙන බටහිර කුමන්ත‍්‍රණයක් බවය. දැන් එම සත්‍ය අප දෑස් ඉදිරියේ දිදුලයි’’
අධිරාජ්‍යවාදය සහ බටහිර පට්ටා ගසන අමරසේකරගේ දරුවා  ඉගෙනීමට යවන ලද්දේ බටහිර අධිරාජ්‍යවාදී රටවලටය. ( ජාතික චින්තන නලින් ද සිල්වා සිය දරුවන් යැවූයේත් වාසුදේව යනාදී බොහෝ දෙනා සිය දරුවන් යැවූයේත් මෙම අධිරාජ්‍යවාදී බටහිරටය) එමෙන්ම බටහිර අධිරාජ්‍යවාදය විනාශ කිරීමට කතා කරන ජවිපෙ නායක සෝමවංස දිවි රැක ගත්තේ එම බටහිර ජීවත් වෙමිනි. එහිම අත්තක් වන පෙරටුගාමී නායකයා සහ පවුල ජීවත්වන්නේද මෙම අධිරාජ්‍යවාදයේම පුරුකක් වන  ඕස්ටේ‍්‍රලියාවේ ය. පුදුමයකට මෙන් මේ සියළු දෙනා කදුළු හලන තමාරා කුනනායකම් ජිවත්වන්නේත් අධිරාජ්‍යවාදී බටහිර පුරවැසියකු ලෙසය.
කුනනායකම් බටහිර ජීවත්වීමට පැමිණියේ දේශපාලන මර්දනයෙන් බේරීමට නොවේ. කරදරයක් නැතිව යහපත් ජීවිතයක් ගත කිරීමට ය. ඇය ශ‍්‍රී ලංකාවේ ජීවත්වීමට කවරදාකවත් නොපැමිනෙන්නේ එවැනි මර්දනයකට  නොවේ. බටහිර ජීවිතය සුව පහසු නිසා ය. ( ඒ අධිරාජ්‍යවාදයේ මේසයෙන් වැටෙන කටු ලෙව කෑමක්ද?)
මේ සමාජවාදී - ජාතිවාදී සියළු  දෙනාටම අනුව ජිනීවා මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ දී සම්මත කරන ලද යෝජනාව ද අධිරාජ්‍යවාදී කුමන්ත‍්‍රනයකි. උගත් පාඩම් කොමිසමේ යෝජනා ගැන ජවිපෙ කීවේ ඒවා කිසිදු වැඩකට නැති හම්පඩ යෝජනා බවය. හෙළ උරුමය හෝ වීරවංශ හෝ මෙම යෝජනාවලට සහායක් දක්වන්නේ නැත. පෙරටුගාමීන් එවැනි අරගලයන්ට විජේවීර වැඩවර්ජන සම්බන්ධයෙන් කී පරිදි කැද කෝප්ප සටන් යැයි කියන්නට ඉඩ තිබේ.
එතැන ද තමාරා සමඟ මහා පොදු සාධකයක් තිබේ.
උගත් පාඩම් කොම්සමේ යෝජනා ක‍්‍රියාත්මක කිරීම මගින් ශ‍්‍රී ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතිය වෙනස් කළ හැකි යැයි බොල්ෂෙවික් සමාජවාදීන් හෝ සිංහල ජාතිකවාදීන් හෝ විශ්වාශ කරන්නේ නැත. (ටැමිල් නෙට් මගින් නියෝජනය වන අන්ත දෙමළ ජාතිවාදී ප‍්‍රවණතාවය දරන්නේත් එම අදහසය)
ඊට හේතුව නම්  මේ සියළු  දේශපාලන මතවාදයන්ට ඇත්තේ තමන් විසින් උදා කරනු ලබන අවසාන සහ උත්තරීතර විසඳුම් සමාජය පිළිබඳ ඉදිරි දර්ශණයක් පමණක් බැවිනි. එබැවින් මේ කිසිවකුගේ දේශපාලන සමීකරණයන්හි මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ යෝජනාව මගින් ඉදිරිපත් කරන වගවීමේ සහ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණ සඳහා ස්ථානයක් නැත.
බටහිර සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය
බටහිර යනු හුදු අධිරාජ්‍යවාදයේ සංකේතයක් ලෙස  දැකීමද මෙම සියළු දෙනාටම පොදු ය. බටහිර විසින් ඉදිරියට ගෙන එන ලද ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ සහ මානව හිමිකම් පර්්‍යයාලෝකය විවිධ හේතූන් උඩ මෙම  පිරිස් පිළිගන්නේ නැත. වර්තමාන ලෝක තත්ත්වය තුළ ලෝක දේශපාලනය තුළ මානව හිමිකම් සහ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ ධජය උසුලාගෙන සිටින්නේ බටහිර විසින්  බව මෙම එකී දේශපාලන ධාරාවන් පිළිගන්නේ නැත. මියන්මාරයේ ජනයාට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ සං සූ කීට නිදහස  ලැබුණේ චීනය හෝ ඉරානය නිසා නොව බටහිර සංවිධාන සහ රාජ්‍යන් ගෙන ගිය තෙරපුම් නිසාය. එවැනි තවත් නිදසුන් මෑත ඉතිහාසයෙන්ම සොයා ගත හැකිය.
වීරවංශ අර්ධ අඥාදායක වැලැඩිමිර් පූටින් අදහන අතර වම්පික රණකවට ඉරාන ජනයාගේ ලෙයින් බෞතිස්ම ලබන අහමඩිනිජාඞ් වීරයාය. ජවිපෙට එවැනිම අඥාදායකයකු වන වෙනිසියුලාවේ හියුගෝ චාචේස් අනුගමනය කළ යුතු විප්ලවවාදියෙකි. තමාරා නොදැන ගොඩ නැගූ අශුද්ධ සංධානයේ හැටි.
මෙම කරුණ විසින් වත්මනෙහි අප විසින් වාද විවාද කළ යුතු එක් වැදගත් ප‍්‍රස්තතුයක් ඉදිරිපත් කරයි. එනම් බටහිර සහ බටහිර විසින් සහාය දක්වනු ලබන මානව හිමිකම් ප‍්‍රවර්ධනය පිළිබඳ අපේ ආකල්පය හුදෙක් නව විජිතවාදී මතවාදය මත පමණක් පදනම් විය යුතුද යන්නයි.
දුගී බවට සහ ජනවාර්ගික ප්‍රශ්ණයට හේතුව බටහිරද?
දෙවැනි ප‍්‍රස්තුතයද ඊට අදාළය. එනම් ශ‍්‍රී ලංකාවේ දුගී බාවයට සහ ජනවාර්ගික ප‍්‍රශ්ණයට හේතුව අධිරාජ්‍යවාදය හෝ නව යටත් විජිතවාදයද යනුය. අප නිදහස ලබන විට සමාජ ආර්ථික වශයෙන් අපට පිටු පසින් සිටි රටවල් අප පසුකර යෑමට සමත්වූයේ කෙසේද? රටක බහුමාන සංවර්ධනය සඳහා අභ්‍යන්තර සාදක කොතරම් දුරට තීරණාත්මක වන්නේ ද?
තමාරා කුනනායකම් සිය තානාපති ධුරය රැුක ගැනීමේ අපේක්ෂාවෙන් අවුස්සන ලද දේශපාලන දූවිලි දැන් ඇය මතම පතිත වන්නට හැර ශ‍්‍රී ලංකාවේ සමාජ ප‍්‍රතිසංසකරණයන් අපේක්ෂා කරන අප විසින් සළකා බැලිය යුතු එවැනි ප‍්‍රශ්ණ දෙස හැරෙන්නට කාලය එළඹ තිබේ.

• දොඩන්දූවගේ පියසේන [ Dodanduwage Piyasena]

yukthiya.com

සැදැහවත් සිංහල බෞද්ධයන් , දෙමළ ජනයාගේ ගවයන් වසදී මරාදමති

මඩකළපුව මායිම්  ගම්මානයක් වන මංගලගම කෙවිලියමඩු ප්‍රදේශයේ තණබිමට ගිය දෙමළ ජනතාවට අයත් ගවයන්ට එම ප්‍රදේශයේ සිංහල ජනතාව විසින්  වසදී මරාදමා ඇතැයි ගොවිපළ හිමිකරුවන් විසින් දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ පාර්ලිමෙන්තු මන්ත්‍රී පා. අරියනේන්දිරන් මහතා වෙත පැමිණිකර තිබේ.
 
මඩකළපුව 35 වැනි ගම්මානයෙහි සුන්දරරාසා රන්චන් නැමැත්තාට අයත් ගවයන් 6 ක් මෙසේ වසදීමෙන් මියගොස් ඇති බවත් සාමිතමිබි බාලාතපිල්ලයි නැමැත්තාට අයත් එළදෙනුන් 75ක් අතුරුදහන්වී ඇතැයිද පැවැසේ. දෙමළ ජනතාවගේ පාරම්පරික ගොවි බිමිවල අනවසරයෙන් පදිංචිවී සිටින සිංහල ජනතාව විසින් තම ගවයන්ව මරා දමා ඇතැයි ගොවිපළ හිමියන් විසින් චෝදනාකර සිටී.
 
මේ අතර එම සිංහල ජනතාව විසින් ගොවිපලවලට නිතර අලාභහානි සිදුකරන බවත් තම ගවයන්ව මරාදමණ අතරම  සොරකම්ද  කරන බවත් එම ප්‍රදේශයේ ජනතාව පවසා තිබේ.

yukthiya.com

‘‘පුදුමයක් නෑ පුදුවෛ’’ නිත්‍ය කවියකු පිළිබඳ සත්‍යය ගවේශනය - මංජුල වෙඩිවර්ධන

yukthiya.com

  ‘‘පුදුවෛ අරන් ගිය බවට පැහැදිලි සාක්ෂි තියෙනවා.  මනුස්සය කලා, සංස්කෘතික අංශෙ නායකයා.  අවම වශයෙන් පුදුවෛ ඉන්නවද නැද්ද කියලවත් හෙළිදරව් කරන්න කියලා අපි ආණ්ඩුවට බල කරමු. පුදුවෛ දැවැන්ත කවියෙක්.  හැම නිතරම තොරොම්බල් කෙරෙන ශී‍්‍ර ලාංකීය කියන වචනයෙ සංස්කෘතිය කියන කාරණාව කොටින්ම ඔය කියන ශී‍්‍ර ලාංකීය කවිය ගැන පුදුවෛ කියන නම අතෑරල කියවන්න පුළුවන්කමක් නෑ.  අවම වශයෙන් කවි ලියන අයවත් පුරෝගාමී වෙලා මේ ලියවිල්ල හදමු.  ගැටළුවක් නෑ මුලින්ම, මං අස්සන් කරන්නම්.‘‘

මම එළෙස මිත‍්‍ර කවීන් කිහිපදෙනෙකුට ලියා යැව්වෙමි.  මා රාවයේ කවි පිටුව කළ සමයේ, මෞනත්තින්කුරල් නමින් එහි වූ දෙමළ කවි පත් ඉරුව වෙනුවෙන් මිත‍්‍ර සාමිනාදන් විමල් විසින් සුළඟ ඇවිත් මැයෙන් සිංහලට නඟන ලද්දාවූ වූ පුදුවෛගේ කවිය ද අමුණා යැවුවෙමි.  විමුක්ති කොටි සංවිධානයේ නිල කවියා, තමන් උපන් බිමට  කොතෙක් ඇලූම් කරන්නේද යන්න මා මිත‍්‍ර කවීන්ට විඳ ගත නොහැකි වී යැයි සිතන්නට මම මැලි වෙමි.  එහෙත් ඔවුන් මා ලියමනට පිළිතුරු නො එවීමට තරම් උකටලී වූ හේතුව කිමෙක්ද?  පුදුවෛගේ කවිය මෙබඳු ය.  

මගේ සොඳුරු රට
එකට එක් කරන මාර්ගයාණෙනි.
නො නැසී ගලා බසින
සරුසාර සම්පත් දෙන ගංගාවෙනි.
ගංගා ඉවුරු බඩට වී
සුන්දර ලෙස හිස වනන
අහස උසට නැඟි
පුවක් රුක් ගොමුවෙනි.
උතුරුකරේ දුම්කොළ යායෙනි.
සංඝමිත්තා ගෙන ආ
බෝධි ශඛාවෙනි.
මඩකලපුවේ වැව්නි.
මාතලේ කඳු වැටියෙනි.
ඔබ අතරේ කිසිදු භේදයක්
නො දුටුවෙමු අපි
අප අතරට පමණක්
කෙළෙස පැමිණියේ ද එය?

පුංචිම පුංචි දූපතක්
රන්වන් රන් දූපතක්.
මොන තරම් පැහැසරව තිබුණි ද
අපේ මේ දූපත.
දුම්රියෙන් යද්දී දිස් වන
ඒ දසුන් පෙළ දුටුවත් ඇති
සා පිපාසා නිවෙයි.
කළු කපා අඳුර, වැටෙන විට ප‍්‍රභාතය
සීතලේ නික්මෙයි කොටුවෙන්
යාල්දේවී දුම්රිය.
එහි ජනෙල් බඩ අසුනක සිට
සෑම තැන පැතිරි පැහැසර විඳ ගනිමු.
රාගම පසු කර දුම්රිය යන විට
මී ගව රංචු දුව පැන නටයි
ගොයම් කැපූ කුඹුරු යායේ
තපස් රකින කොක්කු න්
ආඩම්බරයෙන් ඉගිල යයි
කෙතරම් දිනක් සුව වින්ඳෙමු ද
ඒ සොඳුරු දසුන්.
වේයන්ගොඩ නතර කර
නැවත පිටත් වූ පසු
සුදු පැහැ පුෂ්ප පෙළහරක් ලෙස
පාසල් ළමෝ දැක තුටු වුණෙමු
උකුලට දැරිය නොහැකි
යෞවනයේ බර
දිය රෙදි කඩකින් වසා ගන්නට
උත්සහ කරන
සිංහල තරුණියෝ දිනපතා දුටුවෙමු
පුංචි අත් ඔසවා ”ටටා” කියා
සමුගත නොහැකිව දුම්රිය සමඟ
සමාන්තරව දිව එන දරුවෝ ගැන
සිතා අපි නිනව් නැතුව උන්නෙමු.
පොල්ගහවෙල පසු කළ විට
හිස වනයි පොල් ගස්
ඒ අතරින් පෙනෙන කඳු බෑවුම්
කුමන සුන්දරත්වයක්ද ගෙන ඇත්තේ.
නියර දිගේ මාරුවෙන් මාරුවට
දෙපය තබන පුංචි දරුවන් දැක
වශීකෘතව සිටි දවස් කොපමණද?
දුම්රිය පාර දිවෙන ගම්
ඒ ගම් වල නාඳුනන මනුෂ්‍යයෝ
කුඩා වීදි, කුඩා කඩ පෙළවල්
පාසල අහවරව කුඩ යටින් යන ”ටීචර්ස්”ලා
හඬ දී ගෙන යන පැරණි බස්
හෝ යැයි හඬ නඟා ගෙන යන
ගංගා වලට ඉහළින් වූ පාලම්
බෝ ගස් යට පන්සල්
හාමුදුරුවරු.....

මේ හැම දසුනක්ම
මියෙන තෙක් රස විඳිය හැකි යැයි
සිතා උන්නෙමු අපි
තවමත් එසේමයි සිත
නමුත්.....

මගේ සොඳුරු රට
එකට එක් කරන මාර්ගයාණෙනි.
නො නැසී ගලා බසින
සරුසාර සම්පත් දෙන ගංගාවෙනි.
කුරුණෑගල ”කුරුම්බා” විකුණන එකෙකුටත්
රාගම ”රටකජු” විකුණන එකෙකුටත්
බියෙන් ගමන් යන දැන් කාලෙ
මේ දර්ශනයන්ගෙන්
දිස් වෙයිද පැහැසර බවක්?
වළාකුළු විත් වසා ගත් අහස
සුළඟ ඇවිත් පලවා හරින එකයි හොඳ
සුළඟ එසේ නොකර
දෑස් පියා ගෙන ඉන්නේ නම්.

මගේ සොඳුරු රට
එකට එක් කරන මාර්ගයාණෙනි.
නො නැසී ගලා බසින
සරුසාර සම්පත් දෙන ගංගාවෙනි.
අදම නැගිට හඬ අවදි කළ මැනවි
තවත් කල් පමා කිරීම
අයහපතක්..! අයහපතක්ය...!! අයහපතක්මය...!!!

ඉදින් මේ කවිය ලියූ කවියා සිටිනවාද නැද්දැයි අසන්නට අපට අයිතියක් නැද්ද? වෙසක් සඳ ගෙවෙමින් පවතින මැයි 18වැනිදාට පුදුවෛ අන්තරස්දාන කොට වසර තුනකි.  අපි තවමත් වෙසක් සිරි නරඹමින්, වෙසක් කවි තළුමරමින් සිටිමු.   
 
යෝගරත්නම් යෝගී ගේ බිරිඳ ජයවතී උගත් පාඩම් කොමිසමට ලබා දුන් ප‍්‍රකාශයන්හි සඳහන් පරිදි වට්ටුවාහල් හිදී හමුදා අත්අඩංගුවට පත් ප‍්‍රධානීන් අතර පුදුවෛ රත්නතුෙරෙ කවියාද සිටිය බව පැහැදිලි ය.

 ‘‘ එදා 2009 මැයි 18 වැනිදා. මගේ සැමියා යෝගි, පුදුවෛ රත්ත්නතුරෛ, ලෝරන්ස් තිලකර්, බේබි සුබ‍්‍රමනියන් ඇතුළු තවත් විශාල ප‍්‍රමාණයක් බස් රථයක නංවාගෙන රැගෙන ගියා. ඒ අය ගැන, අද තව වනතුරු කිසිම තොරතුරක් නෑ.’’

මා අවසන්වරට පුදුවෛ දුටු මොහොතේ ඔහු කිසියම් සංස්කෘතික කි‍්‍රයාදාමයක් උදෙසා, සංස්කෘතික ක‍්‍රියාකාරීන් පිරිසකට උපදෙස් දෙමින් සිටියේ ය.  එය අවිධිමත් රැස්වීමක් බඳුව පෙනිණ.  මම එම කුඩා ශාලාවේ කොණක කණුවකට බරවී පුදුවෛ කවියා දෙස බලා උන්නෙමි.  ඔහු තම කතාබහ අතරතුර අහම්බෙන් මා දුටුවේ ය. එකෙනෙහිම මා නම උච්චාරණය කරමින් ඉදිරියට පැමිණි ඔහු මා වැළඳ ගත්තේ ය.  ඔහුගේ නිහතමානීකම ඉදිරියේ මම අසරණ වුණෙමි.  රාජකාරී කටයුත්ත හමාර වූ පසුව කතාකරමු යැයි මම ඔහුට කීවෙමි.  එවිට ඒ මුහුණේ පැන නැඟුණ මන්හාසය තවමත් මා මනස අවුළුවාළයි.  එතරම්ම ළෙංගතු, එතරම්ම සංවේදී මිනිසෙකු, එතරම්ම දේශපාලනික වූත් කවියෙකු මූලිකත්වය ගත් කලා, සංස්කෘතික ක‍්‍රියාදාමයක් විමුක්ති ක‍්‍රියාවලියකට කෙතරම්ම පෑහෙන්නේද යන්න පිළිබඳව මා කෙරෙහි නම් පවතින්නේ ගෞරව සම්ප‍්‍රයක්ත හැඟීම් සමුදායයකි.  මා,  දේශපේ‍්‍රමීන්ගේ ද්වේශයට ලක්ව දේශද්‍රෝහියකු බවට පත්වනුයේ, දේශයට පේ‍්‍රම කළ පුදුවෛ බඳු මිනිසුන්ගේ තථ්‍ය දේශපේ‍්‍රමීත්වය මා අනුදත් දේශපාලනය තුළ කියවීමට ලක්කරනා බැවිනි.  ‘‘අපි, ලාංකිකයෝ ’’නො වන්නේ එබැවිනි.  මෙකී අසංස්කෘතික ශ‍්‍රී ලාංකිකයන් විසින් පුදුවෛ රත්තිනතුරෛ නම් සංස්කෘතික මිනිසා අතුරුදහන් කොට තුන් වසරකි.  කිසිඳු සංස්කෘතික කතිකාවතක පුදුවෛ සළකුණ පෙනෙන්නට නැත්තේ අප කෙරෙහි වන පොදු ගෝත‍්‍රික සුලක්ෂණ නිසාවෙන්  මිස අන් කවර කරුණක් නිසා ද?   
පුදුවෛ වරක් මෙසේ ලීවේ ය.

”ශ‍්‍රී පාද කඳු මුදුනින් පමණි මා
හිරු උදාව දකින්නට ප‍්‍රිය කරන්නේ
එම අයිතිය මට අහිමි නො කරන්න ”

පුදුවෛ රත්තිනතුරෛ යනු දකුණේ සමාජය හා ගැටගැහී උන් අචපල මාක්ස්වාදියෙකි.  ඔහුගේ දේශපාලන පක්ෂය වූ යේ ශී‍්‍ර ලංකාවේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂයයි.  අනතුරුව හේ, ශන්මුගදාසන් නියමුවා වූ රෝහණ විජේවීර පවා නියෝජනය කළ එහි චීන පිලට ගොනු විය.

‘‘මම බොහෝ කාලයන් ශ‍්‍රී ලංකාවේ කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂයෙත්, එහිම චීන පිලෙත් සාමාජිකයෙක්.  මම දකුණේ වාමවාදී දේශපාලනයෙන් මිදී උතුර හා ගැටගැහීමට නිශ්චිතම හේතුව වුණේ  දෙමළ ජනතාව මත පැටවුණු විශේෂිත පීඩනය කෙරෙහි ඔවුන් දැක්වූ උදාසීන ආකල්පයයි.  කොතැනක ජනතාව වධ බන්ධන වලට ලක් වෙනවද, ඒ සෑම තැනකම එයට එරෙහිව මම, මගේ හඬත් නඟනවා.  1971 ජවිපෙ කැරැුල්ල ගැන පළමුවෙන්ම දෙමළ කවියක් ලිව්වෙ මම.  1971 ශ‍්‍රී ලංකාවට තීරණාත්මක වර්ෂයක්...... ජනතා විප්ලවයකට තිලකය තැබුවෙ එම වර්ෂයයි..... ඒ කවියේ එළෙස කියැවෙනවා. එය වැරදි විය හැකියි. ඒත් මෙම දේශයේ කම්කරු පංති විප්ලවයක් කළ හැකිය යන ආදර්ශ සිහිනයක් මගේ හිත තුළ තිබුණා.  පසුව නැවත නැවතත් අපේ සමාජයේ පවතින පීඩනයට එරෙහිව හඬ නැඟූ පුදුවෛ රත්තිනතුෙරෙ යන කවියාට අපේ දේශය තුළම තමන් නියෝජනය කළ ජාතිය, මහා ජාතිය විසින් පීඩාවට පත් කරන විට ඊට එරෙහිව හඬ නැඟීමේ අවශ්‍යතාවක් ඇති වුණා.’’

 
ජාතික ප‍්‍රශ්නය පිළිබඳ තවමත් ‘‘ඇටිකෙහෙල් - උගුඩු’’ සරල සමීකරණයහි ගැලෙමින් සිටින රැඩිකල් වාම පාර්ශවයෝ,  මර්ධන යන්ත‍්‍රය මත පිරිපහදු කරන ලද මාක්ස්වාදී පිරිත්පැන් ඉසිමින්  සිටිති.  තවදුරටත් දෙමළ ජනයා පීඩාවෙහිම ගිල්වා තබමින්, ඊනියා ලාංකිකත්වය දිව මතුරක් සේ මන්ත‍්‍රනය කෙරෙන සමාජයට මීට දස වසරකට පෙරාතුව පුදුවෛ ඉහතින් පැවසූ දෙයෙහි ම දිගුව යළි මෙළෙස උපුටනය කරමි.

‘‘මා කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂයේ ඉන්න යුගයෙදි මම කීවා මම ශ‍්‍රී ලාංකිකයෙක් කියලා.  එතකොට සිංහල මහා ජාතිවාදය කීවා, නෑ උඹ ශ‍්‍රී ලාංකිකයෙක් නෙමෙයි, උඹ දෙමළෙක් කියලා.  මම නැවත නැවතත් කීවා, නෑ මම දෙමළෙක් නෙමෙයි, මම ශ‍්‍රී ලාංකිකයෙක් කියලා.  නෑ උඹ දෙමළෙක්, ඔවුන් කීවා.   පසුව මම කියන්න ගත්තා , ”ඔව් මම දෙමළෙක්” කියලා.   එතකොට ඔවුන් කියනවා, නෑ නෑ උඹ දෙමළෙක් නෙමෙයි, උඹ ශ‍්‍රී ලාංකිකයෙක් කියලා.   හරිම සතුටුයි.  නැවතත් මුලටම ඇවිදින්. මෙතරම්  අවිශ්වාස කිරීම් වලින් පසුව, ජාතීන් අතර අවබෝධය සුණු විසුණු වී විසි වසරක් ගෙවී ආයෙමත් ආරම්භක ලක්‍ෂයටම ඇවිත්. දැන් අපි ශ‍්‍රී ලාංකිකයි.’’

නමුත් ඒ දසවසරකට පෙරාතුව ය.  ශී‍්‍ර ලාංකික යැයි කියනා සිංහල සමාජය පුදුවෛගේ කවි සිත අතුරුදහන් කර ඇත.  එය ඉවසන නිසාවෙන්දෝ නිහඬතාවයේ ගැලෙමින් ඒ අන්තරස්දානය සාධාරණීකරණය කරමින් සිටිති.  ඔහු කවියෙකු වුවත් කොටියෙකි.  කොටියෙකු අතුරුදන් කිරීමට එරෙහිව විවෘතව අදහස් ප‍්‍රකාශ කරන්නට යෑම, ඔහු මරා දමා ඇද්දැයි විමසීම, ඔහුට සිදුකරන ලද්දේ කුමක්දැයි ප‍්‍රශ්න කිරීම ජනඅරගල කිරීමට වඩා ඇඟට අගුණ ය.  අගුණ දේ තෝරා ගැනීමේ දේශපාලනික අසත්පුරුෂභාවය අපගේ භාවිතය වන බැවින් පිටුවහලේ පිටු අතර සැරිසරමි.  
පුදුවෛ මට මුලින්ම භෞතිකව මුණ ගැසුණේ 2002 ඔක්තෝබරයේ යාපනයේ වීරසිංහම් ශාලාවේ මනුෂ්‍යත්වයේ දෙමළ හමුව නමින් ගතකළ දින කිහිපය ඇතුළත දී ය.  දකුණේ සිට සැළකියයුතු පිරිසක් ඊට ඇරියුම් ලබා තිබිණ.  ශී‍්‍ර ලංකාවේ ජාතික ප‍්‍රශ්නයට අදාලව ඉතිහාසය පුරා සාධනීය මැදිහත් වීමක් කර තිබුණු රාවය පුවත්පත වෙනුවෙන් ලද ඇරියුමින් අපි කණ්ඩායමක් ම ඊට සහභාගී වීමු. විමලනාත් වීරරත්න, චාමින්ද නාගොඩවිතාන, තිලක් කෝදාගොඩ, තම්බිරාසා නඩරාසා, සමන් සී. ලියනගේ සහ මා රාවයේ කණ්ඩායම විය.  අවසාන දිනයේ පැවති ජනමාධ්‍ය පිළිබඳ සැසියේදී රෝහිත භාෂණ අබේවර්ධන හිරු පත්තරය වෙනුවෙනුත්, මම රාවය වෙනුවෙනුත්, සිංහල ජනමාධ්‍යයේ යථාර්ථය පැහැදිලි කරලමින්, දෙමළ ප‍්‍රජාව අබියස අපගේ වරදකාරී සිංහල හෘදය සාක්ෂිය විග‍්‍රහ කර ගතිමු.  ඊට පෙර දිනවල පැවති සිනමාව පිළිබඳ සැසියේදී මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නත්, සාහිත්‍ය පිළිබඳ සැසියේදී මඩුළුගිරියේ විජේරත්නත්, දෙමළ ප‍්‍රජාවගේ මනුෂ්‍යත්වය අබියස කරුණු දැක්වූහ.  මේ දින කිහිපය පුරාම මට වරින් වර පුදුවෛ මුණ ගැසිණ.   මම ඔහුට රාවය සඳහා සංවාදයක් පිණිස ඇරියුම් කළෙමි.  ඒ මොහොත මෙනෙහි කරළමින් මා ලියූ සංවාදයේ, පිවිසුම හෙවත් ඉන්ට්‍රෝව මෙබඳු විය.

අපි වෙලාවක් දා ගත්තා.  හමුවෙන්න.  වෙලාවට අපි ගියා.  මමත්, රාවයෙ සෙසු සගයනුත්.  පුදුවෛ හිටියා. යාපනයේ වීරසිංහම් ශාලාවෙ කන්තෝරු කාමරේ.  ඔහු කතා කළේ හැඟුම්බරව.  ඒ හැඟීම අපිට දැනුණා. ඔහුගේ හදවතේ ස්පන්දනීය ස්වරත්, අපේ හදවත් රිද්මයත් එකක් බවට පත් වෙලා තිබුණෙ.  සමුගන්න මොහොත උදා වුණා.  ඔහුගේ දෑතින්, අපේ දෑත් දැඩිව වැළඳ ගත්තා.  ඒ දෑත් උණුහුම්.  සමුගනිද්දී ඔහු කිව්වෙ, ”මේක සම්මුඛ සාකච්ඡාවක් නෙමෙයි. මේක හදවත් දෙකක හමුවීමක්” කියලා.

මෙකී  සංවාදයට මම පිවිසුමක් සොයමින් සිටියෙමි.  විමුක්ති කොටි සංවිධානයේ සංස්කෘතික නියමුවාගෙන්  දෙමළ ජාතිකත්වය කේන්ද්‍ර කරගනිමින්, සංස්කෘතිය යන කාරණාව විග‍්‍රහ කර ගැනීමට මට අවශ්‍ය විය.  මිත‍්‍ර විමලනාතයන් කැමරාව මානාගෙන ඔහු දෙස බලා සිටිද්දී ඔහු සංස්කෘතිය හරහා පියමැන යෑම ඇරඹී ය.

‘‘කිසියම් භූමි වපසරියක් කේන්ද්‍ර කර ගත් මානව සමූහයකගෙ ක‍්‍රියාකාරකම් වල සහ චර්යා රටාවන්ගේ  අනන්‍යතාව තමයි සංස්කෘතිය කියන්නෙ.  කාලානුරූපීව එහි හැඩතල යම් ප‍්‍රමාණයකට පරිණාමනය වන්න පුළුවන්.  අපේ සංස්කෘතිය අවුරුදු දෙදහසකටත් වඩා පැරණියි කියන ඝණීභූත කාරණයන්ගේ දැඩිව එල්බ සිටීමට කිසිවකුටවත් පුළුවන්කමක් නෑ.   අවට ලෝකයේ  වෙනස්වීම්වලට සමාන්තරව ඇතැම් අංගෝපාංග වෙනස් කරගත යුතුවීමේ විභවයක් සහ උවමනාවක් සෑම ජාතිකයෙකුටම තිබෙනවා.  අපේ සංස්කෘතියත් ඒ අනුව වෙනස් වීගෙනයි පවතින්නෙ.  නමුත් අප මත බලහත්කාරයෙන් පටවන දේ පිළිගන්න අප සූදානම් නෑ. යුද්ධය ඇති වුණේ එහෙමයි.  අපේ සංස්කෘතික අංග, සංස්කෘතික ජීවිතය, කොටින්ම අපේ සමස්ථ ජීවිතයම විනාශ මුඛයට යෑමෙනුයි මේ යුද්ධය ඇරඹුණේ.  අපේ ජාතිය, ජාතියක් ලෙස රැුකගන්නට නොහැකි වීම නිසයි, අපේ මූලයන් ආරක්‍ෂා කරගැනීමට නොහැකි වීම නිසයි  දෙමළ සමාජය තුළින් සන්නද්ධ කි‍්‍රයාදාමයක් මතු වුණේ.  මේක අප මත බලහත්කාරයෙන් පටවපු යුද්ධයක් කියලා අප විග‍්‍රහ කරන්නෙ ඒ නිසයි.  නමුත් වසර 20ක් පුරාම යුද්ධ කෙරිලත් අපි අපේ සංස්කෘතික අනන්‍යතාව සහ සංස්කෘතික ජීවිතය ආරක්‍ෂා කර ගෙන තියෙනවා. ඒක හොඳ දෙයක් නෙමෙයි ද?’’

එය සැබැවින්ම සංවාදයේ ගලායාමට යෝග්‍ය වූ මුවදොරක් විය.  ඉදින් මම මා තුළ ඇවිලී යමින්, ඔහුගේ සටන්කාමී හෘදය සාක්ෂිය අවුළුවාලීමට උත්සුක වීමි.  මෙළෙසිනි.
සන්නද්ධ ක‍්‍රියාවලියක් වෙත ගමන් කරන කොට සමාජ සම්බන්ධතා වල ස්වරූපය වෙනස් වෙනවා. ඉතිං කොහොමද ඔබ සංස්කෘතික ජීවිතය ආරක්‍ෂා වෙලයි කියන්නෙ?  සංස්කෘතියේ දැවැන්ත විපරිණාමයක් නෙමෙයි ද දෙමළ සමාජය තුළ සිද්ධ වෙලා තියෙන්නෙ?

‘‘ඇත්ත වශයෙන්ම යුද්ධය තුළ අපේ සංස්කෘතිය හෝ සභ්‍යත්වය ආරක්‍ෂා කර ගැනීම තනිව අපේ සංවිධානයට පමණක් පැවරුණු කටයුත්තක් නෙවෙයි.  එය සමස්ත දෙමළ ප‍්‍රජාව මතම පැවරුණ කටයුත්තක්. යුද්ධය සියල්ලම විනාශ කරනවා.  යුද්ධයටම විතරයි ප‍්‍රමුඛස්ථානය ලැබෙන්නෙ.  එය ජීවිත විනාශ කරනවා. ආගමික සහ අධ්‍යාත්මික ජීවිතය විනාශ කරනවා.  අධ්‍යාපනික සහ කලාත්මක ජීවිතය විනාශ කරනවා. කෘෂිකාර්මික සහ වෘත්තිමය ජීවිතය විනාශ කරනවා.  සියල්ල විනාශ කරමින් ඉදිරියට ගමන් කරනවා. විශේෂයෙන්ම එය සමස්තයක් හැටියට මුලින්ම විනාශ කරන්නේ ජාතියක සංස්කෘතියයි. හැදියාවයි.

‘‘ඒත් අපි යුද්ධය තුළින් අපේ සංස්කෘතිය හා හැදියාව ආරක්‍ෂා කර ගැනීම හැකිතාක් දුරට සිදු කර ගෙන තියෙනවා.  ඒක බොහෝ දෙනෙක් පිළිගත් දෙයක්.  මං ඔබට එක නිදර්ශනයක් පෙන්වා දෙන්නම්.  ජීවිත විනාශ වීමේ අවදානම නිසා අපේ බොහෝ දෙනා අවතැන් වුණා.  අවම වශයෙන් 50% ක තරම්වත් ජනතාවක්.  යුරෝපයට හෝ කැනඩාව බඳු විදේශ රට වලට ඒ අය සංක‍්‍රමණය වුණා.  සමහරු ඉන්දියාවට. සමහරු කොළඹට.  සමහරු ත‍්‍රිකුණාමලයට.  සමහරු වන්නියට. තවත් සමහරු අනුරාධපුරයට ආදී වශයෙන්. ඒත් අපේ ජනතාව ඒ ඒ තැන් වලදීත් අපේ මුල් සිඳ ගත්තෙ නැහැ. ඒ ගැන මට තිබෙන්නෙ සතුටක්. එයට එක් ප‍්‍රධාන හේතුවක් වන්නේ අපේ සංවිධානය බව හිතෙන විට සිතට සියුම් සතුටක් දැනෙනවා.’’

සටන් සංස්කෘතිය තුළ දෙමළ සමාජය තුළ පැවති සකළවිධ ප‍්‍රතිරෝධයන් අහෝසි කර දැමුණු බව බැහැර කළ නොහෙන යථාර්ථයකි.  සමාජ පසුගාමීත්වයේ කැටපතක් බඳුව, දෙමළ සමාජය තුළ පැහැදිලිව දක්නට ලැබුණු කුල පීඩනය ආදිය අතුගා දමන්නට බලහත්කාරී යුද්ධය විසින් දෙමළ සමාජය ඉදිරියේ විවර කරන ලද ඉදිරිගාමී සංස්කෘතික දොරටු පිළිබඳව පුදුවෛගේ දේශපාලන ස්ථාවරය කියවීම වැදගත් ය.

‘‘ඇත්ත වශයෙන් ම දෙමළ සමාජය ඉතාම පැරණි අන්ධ විශ්වාසයයන්, මිථ්‍යාවන් ගහණ සංස්කෘතික අංගයන්ගෙන් පිරුණු එකක්.  ඉතාම කෲරතර ලෙස කුල භේදය සමාජය තුළ දක්නට ලැබුණා. ආර්ථිකය කේන්ද්‍ර කර ගත් උසස් පහත්කම් අනුව ඇති වුණ පංති තත්වයන් නිසා බොහෝ කෲරකම්, සංස්කෘතිය යන වේශයෙන් සැඟ වී පැවතුණා.  මෙම කුල භේදය අතු ගා දැමීම සඳහා 1965 දී කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂය සන්නද්ධ අරගලයක් පවා කළා.  ඒත් ඒක විනාශ කරන්න බැරි වුණා. ඒ කාලෙ මමත් ඒ අරගලය තුළ ගොනු වී සිටියා. ඒකට හේතුව වුණේ සමාජය තුළම තවත් සමාජ කණ්ඩායමකට එරෙහිව නැඟුණ අරගලයක් වීම හේතුවෙන් එහි ගැටළු මතු වීම.

‘‘ඒත් මහා ජාතිවාදයෙන් අප පිට පැටවුණු යුද්ධය හේතුවෙන් මේ සියලූ කොටස් එකට එකතු වුණා. මහා ජාතිවාදයට මුහුණ දීමේ එක් පදනමක් වුණා, කුල භේද නො බලා, පංති භේද නො බලා එකතු වීම. මොකද සිංහල හමුදාව පහර දුන්නේ මේ කිසිවක් අවධානයට නො ගෙන.  පොදුවේ දෙමළාට.  මේ ඉහළ කුල වල අය, මේ ධනවතුන් කියා, හමුදාව බැලූවෙ නෑ.  මුළු දෙමළ සමාජයට ම පහර දුන්නා.  ඒ හේතුවෙන් යුද්ධය අපේ සමාජයේ සියලූ කොටස් අතර සමඟියක් ඇති කළා. එය අපිට අලූත් ශක්තියක් වුණා.  මෙය සිංහල මහා ජාතිවාදය අපිට කළ උදව්වක් බව සඳහන් කරන්න  ඕනේ. අද අපේ සංවිධානය ගත්තත් මේ සෑම මට්ටමක ම නියෝජනයක් තියෙනවා. ඒත් ඔවුන්ගේ පංතිය, කුලය කුමක්ද කියා ඒ අය දන්නෑ. ඒක දැන ගෙන වැඩක් නෑ.  සිංහල සමාජය තුළත් මෙවැනි අරගලයක් මතු වුවහොත් අතුරු ප‍්‍රශ්න දිය කර දමන්න හැකි බවයි මගේ අදහස.’’

ඒත් සිංහල සමාජය තුළ එවැනි අරගලයක් පැන නඟින්නේ නැත. අතුරු ප‍්‍රශ්න නැති බැවිනි.  සිංහල ධනපති ආණ්ඩුව දෙමළ කැවුත්ත අනුභවයේ ආනුභාවයෙන් සියලූ සිංහල ප‍්‍රතිවිරෝධයන් අහෝසි කර දමා ඇතැයි පවසන්නේ අප වැනි දේශද්‍රෝහීන් පමණකි.  දෙමළ සංහාරය සමයේ අලූත් පොතපත කියැවූ, අලූත් අරගලකරුවන් විසින්,  අලූතින්ම හොයාගනු ලැබූ ‘‘නව ලිබරල්වාදය’’ තුළ දේශපේ‍්‍රමී සිංහල ධනපති ආණ්ඩුව, තම නිල හා නොනිල වීරෝදාර හමුදාවන් හරහා කම්කරුවන්ට වෙඩි තියන්නේ නැත.  රොෂාන් චානකට වෙඩි වැදී ඇත්තේ ඔහු කටුනායක පැවති සංගීත සංදර්ශනයක් නරඹමින් සිටියදී ය.  ධීවරයන්ට වෙඩිතියන්නේ නැත. ඇන්ටනි ෆර්නෑන්ඩෝගේ හිස හිල් වුයේ තියුණු උල් තුඩක් සහිත විසල් මුරල්ලෙකු ඇනීමෙනි.  මාධ්‍යවේදීන් මරා දමන්නේ නැත.  ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග ඝාතනය කර දමා ඇත්තේ ඔහුගේ පත්තරය කියවා, එහි වන හඩු ඉංගී‍්‍රසිය හේතුවෙන් වියරු වූ ශේක්ෂ්පියර්වාදී ඉංග‍්‍රීසි පාඨකයකු විසිනි.  ප‍්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ අතුරුදහන් කර නැත.  ඔහු සන්ධ්‍යාට බොරු කියා යුරෝපයේ සංචාරයක නිරතව සිටී.  පෝද්දල ජයන්තගේ අතපය කඩා, රැුවුල කොණ්ඩය කපා ඔහුටම ගිල්වා, ඔහු බිය කොට ඇමරිකාවට පිටුවහල් කර දමා ඇත්තේ ඥානසිරි කොත්තිගොඩ විසිනි. ඒ වෘත්තීය පත‍්‍රකලාවේදීන්ගේ සංගමයේ සභාපති පුටුව පැහැර ගැනීමට ය.  සියල්ල පුද්ගලික හෝ වියුක්ත හෝ පාරභෞතික සිද්ධීන් වේ.
 
සමාජය ඥානනය උදෙසා  කලාව හා සාහිත්‍යය සතු විභවය සමස්ත විප්ලවීය ඉතිහාසයෙහි දක්නට ලැබෙන බවත්,  දෙමළ විමුක්ති අරගලය තුළ සාහිත්‍යය, කලා භූමිකාව කෙබඳුද යන්නත් මම පුදුවෛගෙන් විමසීමි. ඒ දස වසරකට පෙර ය.  පුදුවෛ අතුරුදන් කර දැමීමට සත් වසරකට පෙර ය.  ඒ ඔහු නියෝජනය කළ දෙමළ සමාජය තුළ ඇත්ත භෞතික පීඩනයක් තිබු බැවිනි. ඔහුගේ සාමකාමී දෑසෙහි දක්නට වූයේ නිවහල්වීමේ අපේක්ෂාවේ කාව්‍ය නිමිති ය.

‘‘කලාව හා සාහිත්‍යය ඒ ඒ යුග වල කැඩපත. යුද්ධය සඳහා සාහිත්‍යයක්, කලාවක් කියා දෙයක් කිසිවිටෙකත් නෑ. ඒ ඒ යුග වල සංවේදීත්වය කුමක්ද, සහෘදයන් සමඟ සංවාද කරන්නේ කෙළෙසද, ඒවා තේමා කරගත් නිර්මාණ බිහි වීමයි සිදු වන්නේ. යුද්ධය අපට බල කළොත් යුද්ධයට මුහුණ දීමට ඒ ආශ‍්‍රිත නිර්මාණ බිහිවීම වළක්වන්න බැහැ.  ඒකයි නිර්මාණකරණයේ ස්වරූපය.  දෙමළ ඉතිහාසය තුළ සෝල, පල්ලව කියා කාලවකවාණු තිබුණා. සෝල යුගයේ යුද්ධය ආශ‍්‍රිත දේ බිහි වුණා. පල්ලව යුගයේ බැතිය දනවන නිර්මාණයි බිහි වුණේ.

‘‘එක් කාලයක ශ‍්‍රී ලංකාව අපේ රට කියා කවි ලීවා.  ඒ කාලයේ යුද්ධය ගැන ලියවුණේ නෑ.  පස්සෙ කාලෙක ලංකාව දෙ කඩ විය යුතු නැතැයි ලිව්වා.  ඒ අයිතිය අපට අහිමි කරලා යුද්ධයට අපව කැඳවූවා.  ඊට පස්සෙ අපි අතින් ලියවුණේ යුද්ධය පිළිබඳ තේමාවන්.  දැන් සාමය පිළිබඳ ඉඟියක් ලැබිලා තියෙනවා. මේ නිශ්චිත මොහොතෙ අපි තුළින් මතු වෙන්නෙ සාමය සඳහා වන තේමාවන් රැගත් නිර්මාණ. කාලය අපිට කුමක් කළ යුතු දැයි බල කරන විට අපි ලියන්නෙ ඒ ගැන.  රුසියානු විප්ලවය සිදු නො වුණා නම් රුසියාවෙ විප්ලවීය  සාහිත්‍යයක් නෑ.  චීන විප්ලවය සිදු නො වුණා නම් චීනය තුළ ද විප්ලවීය සාහිත්‍යයක් නෑ.  සිදුවන දෙයට සමාන්තරවයි සාහිත්‍යයක් බිහි වෙන්නෙ. ඒක තේරුම් ගැනීම ඉතාම වැදගත්.’’

ඔහුගේ තියුණු උස් කටහෙඬහි වූ විප්ලවීය ජීවය විසින් මා නිෂ්චිත ප‍්‍රශ්නයක් වෙත යොමු කෙරෙනු ලද්දේ ය.
ඔබ තවමත් මාක්ස්වාදියෙක් ද?  මම, මහා සම්මත සිංහලයේ පරිකල්පිත අංක එකේ ත‍්‍රස්තවාදී කවියාගෙන් විමසූයෙමි.  ඔහුගේ මුහුණින් කළඑළිගැන්වුණු සිනහව දස වසරකට පසුවත් ජීවයෙන් ආඪ්‍ය ය. උත්තරය පැහැදිලි ය. නිෂ්චිත ය.
‘‘ඔව්, මම  තවමත් මාක්ස්වාදියෙක්. ඒකෙ කිසිම ගැටළුවක් නෑ.’’
ත‍්‍රස්තවාදියකු සමඟ මාක්ස්වාදය පිළිබඳ සංවාද කිරීම නරුමවාදීන්ට ආශ්වාදී වියහැකි බැවින් මම, යළි ප‍්‍රස්තුත විෂය වෙත පිවිසුණෙමි.  විසි වසරක් පුරා විසිරුණු යුද්ධය තුළ ජීවත්  වුණු මිනිසුන් හැටියට, කලාව හා සෞන්දර්යය ස්ථාපිත කරන්න ඔබ සංවිධානයට තිබුණෙ කෙබඳු වැඩ පිළිවෙලක් ද ?  ඔහුගේ පිළිතුරෙහි පිවිසුම ජාතික ගීතයට ශුද්ධ සිංහලයම ඉල්ලන ඇමරිකානු පුරවැසියන් කියවිය යුතුම ය.

‘‘විසි වසරකට පෙරත් මෙහි දෙමළ ජනතාවට කලාව, සාහිත්‍යය තිබුණා.  ඉන්දියාවේ තමිල්නාඩුවට මඟ පෙන්වන්න තරමට එහි ප‍්‍රමිතියක් තිබුණා.  අපේ නිර්මාණකරුවන්ව තමිල්නාඩුවෙ ගෞරවයට පාත‍්‍ර වුණා.

1948 දී ශ‍්‍රී ලංකාවට නිදහස ලැබෙන විට ඊට සුබ පතා පළමු කවිය ලීවේ දෙමළ කවියෙකු වූ සුප‍්‍රකට නල්ලතම්බි කවියා. මුලින්ම ජාතික ගීයක් ලීවෙත් ඔහු.  කාගෙවත් ඉල්ලීමකට නෙමෙයි, ඔහුටම හිිතිලා. දැනිලා.  සිංහල ජාතික ගීය ලියවුණේ ඊටත් පස්සෙ.

1956 දී සිංහල - දෙමළ ජාතික ප‍්‍රශ්නය ඍජුවම තනි සිංහලය යන පනතත් සමඟ මුහුණට මුහුණ ලා, මුණ ගැසුණා.  එදා සිට අපේ කවියන්, ලේඛකයන් යුද්ධය දක්වා වූ අදියර ගණනාවක් හරහා පැමිණියවුන්.  1985 - 90 කාල පරිච්ෙඡ්දය අපට තීරණාත්මක වුණා.  රටවල් දෙකක හමුදාවන් සමඟ යුද කළ යුතු වුණා.  ශ‍්‍රී ලංකා හමුදාවත් සමඟ යුද්ධ කරන විට අපේ ජීවිත මුළුමනින්ම විනාශ නොවුණත්, ඉන්දීය හමුදාව හා යුද වැදුණු වසර දෙකහමාරක කාලය තුළ අපේ සියලූ දේවල් අපට අහිමි වුණා.  ඒත් එම කාලවකවානු වලත් අපි 100 කට වැඩි සාහිත්‍ය කෘති බිහි කළා. ඒවා පිටතට පෙණුනෙ නෑ.  අපි සී.ඞී.ගීත තැටි නිර්මානය කළා.  වේදිකා නාට්‍යය නිර්මාණය කළා.  ”මව්බිමේ සිහිනය”, ”නොනිදන නෙත්”, දේශයේ මාරුතය” බඳු අවධානයට බඳුන් වූ චිත‍්‍රපට ගණනාවක් කළා.  යුද්ධය අපට බොහෝ යහපත් දේවල් ද අත්පත් කර දී තිබෙනවා.  මේ මොහොත වන විට අපි සංස්කෘතික අංශයේ විශාල වැඩ කොටසක් කරනවා.  ලොව පුරා රටවල් විශාල සංඛ්‍යාවක අපේ සංස්කෘතික අංශයේ ශාඛා තියෙනවා.’’

නව ලිබරල්වාදයක් ලංකාව තුළ ක‍්‍රියත්මක වෙතැයි සොයාගත් නව විප්ලවවාදීන් පුදුවෛ වසර දහයකට පෙර මේ පැවසූ දෙය කියවා බැලීම, ඔවුන් ගොඩ නගන්නට වළිකන නව දේශපාලන සංස්කෘතියට අවශ්‍ය හෝ අදාල නොවනු ඇත.  එහෙත් එය විප්ලවවාදී පහන් සංවේගය පිණිස හේතු වාසනා වන්නට පිළිවන.    

‘‘ආර්ථිකමය වශයෙන් කේන්ද්‍රීය රටවල් පර්යායීය රටවල් සූරා කන්න දියත් කර ඇති ක‍්‍රියාවලිය තමයි මේ. ගෝලීයකරණය අලූත් විදිහකින්, අලූත් වටයකින් මුළු ලෝකයම වෙනස් කරන්න උත්සාහ කරනවා.  එය අපි වගේ තුන්වැනි ලෝකයේ රටවලට ඉතාම භයානකයි.  අනතුරුදායකයි.  අපේ වගේ රට වල අපිට තැනක් නැතුව යනවා.   ඒත් මෙම අනතුරට එරෙහිව පුළුල් හඬක් නඟන්න කිසිම සංවිධානාත්මක බැම්මක් අපි ඇති කර ගෙන නෑ.  සෝවියට් දේශය බිඳ වැටීමෙන් පසු ඇමරිකාව ප‍්‍රමුඛ කඳවුරට එරෙහිව ප‍්‍රබල ශක්තියක් නිර්මාණය වී නෑ.  සමාජවාදය වැඩෙමින් පවතින බොහෝ රටවල එයට එරෙහිව හඬක් නැඟීම වළකාලන පරිදි ඒ ඒ රට වල අභ්‍යන්තර ප‍්‍රශ්න ඉස්මතු වෙමින් පවතිනවා.  අපේ රට තුළත් ඇති අභ්‍යන්තර ගැටළු හේතුවෙන් එයට එරෙහිව එකා මෙන් හඬ නැඟිය නොහැකි තත්ත්වයකට අප පත් වී තිබෙනවා. තවත් ආකාරයකට කියනවා නම්, සංවර්ධනය වෙමින් පවතින ඉන්දු සමුද්‍ර ප‍්‍රාන්තය බරපතල අනතුරකට මුහුණ දෙමිනුයි සිටින්නෙ.’’

පුදුවෛ, අවසාන වශයෙන් කියූයේ ඔවුන්ගේ ජීවන භාවිතයේ අරමුණ කුමක්ද යන්නයි?  

‘‘පහුගිය කාලය පුරාම විමුක්ති කොටින්ගෙ ඉතිහාසය මකා දමන්නට බොහෝ පිරිස් සිහින මැව්වා. ඒත් එය කළ නො හැකි දෙයක් වුණා. එය රඳා පැවතුණේ අපේ ශක්තිය මත.  යුද්ධය, අප මත පැටවූ දෙයක් මිස අපි ඉල්ලා අරගත් දෙයක් නොවෙයි.  සෑම මහවිරු දින වාර්තාවක් වෙතම වෙන වෙනම අවධානය යොමු කරනවා නම්, අපේ නායකයින්ගේ කතා වලින් වටහා ගත හැකියි, ඔහු සාමය සඳහා වන සියළු දොරවල් හැර දමා තිබූ බව.  ඒත් බොහෝ අය කිව්වෙ, ප‍්‍රභාකරන් එහෙම කතා කළාට, එයාට තියෙන්නෙ යුද පිපාසයක් කියලා.  මේ කිසිවෙක් ඔවුන් වටහා ගත්තෙ නෑ.  දැන් සාමය සඳහා හොඳ ඉඟියක් ලැබී තිබෙනවා.  මේ අවස්ථාවේ අපේ හැඟීම සිංහල ජනතාවටත්, ලෝකයටත් පවසන්න අපි ආස කරනවා. සංස්කෘතික අංශයෙ භාවිතය තුළ තියෙන්නෙත් මේ උවමනාව. මෙහි බොරුවක් හෝ වංචාවක් නෑ.  අපි හද පත්ලෙන්ම සාමය ප‍්‍රාර්ථනා කරනවා. එය අපේ නිර්මාණ හරහා දනවන්න උත්සාහ කරනවා. ඇත්තෙන්ම සිංහල ජනතාවට අපේ හිත් වල පිරී තිබෙන හැඟීම් පහදා දෙන්නයි අපිට  ඕනේ. එයින් අප දෙ ජාතිය අතර සැබෑ සහෝදරත්වයක්, සැබෑ අවබෝධයක් ඇති වේ යැයි අපි විශ්වාස කරනවා. මෙය දේශපාලනය ඉක්මවා ගිය දෙයක්. කලාකරුවන්, සාහිත්‍යකරුවන්, මාධ්‍යවේදීන් තමයි මේ කටයුත්තෙ ප‍්‍රමුඛ කාර්යභාරයක් කළ යුත්තෙ. අද දකුණෙ එබඳු පිරිසක් සිටීම සතුටට කාරණයක්.

‘‘අවසාන වශයෙන් මම පවසන්නෙ මේකයි. අපි, අපි අතරම යුද්ධ කරලා විනාශ වුණා. අපිට හිමි විය යුතු දේවල් සිංහල දේශපාලනය විසින් දෙන්නට අකමැති වූ නිසා අපිට ආයුධ වෙත ළං වෙන්න සිදු වුණා.  අපේ දෙජාතියේ යුද්ධය ප‍්‍රයෝජනයට අර ගෙන අපේ අභ්‍යන්තර ප‍්‍රශ්නෙට ඉන්දියාව අත පෙව්වා.  ඔවුන් මෙහි ආවේ විමුක්ති කොටි විනාශ කරන්න නෙමෙයි. ශ‍්‍රී ලංකාව ආක‍්‍රමණය කරන්න.  මෙම සිද්ධියේ දී සිංහල ජනතාව මත කිසිම බරක් නොපටවා උතුරු නැගෙනහිර ප‍්‍රදේශ තුළම සටන් කර ඉන්දීය හමුදාව අපි ආපහු යැව්වා.  පේ‍්‍රමදාස ජනාධිපතිවරයාගේ ඉල්ලීමට ඔවුන් පිටව ගියේ නෑ. එයින් පසුව ඇති වූ අරගලයේදියි ඔවුන් පිට ගියේ.  පොදුවේ ගත් විට ශ‍්‍රී ලංකාවම මුහුණ දිය යුතුව තිබුණු අනතුර වළකාලූයේ අපියි.  නැවතත් යුද්ධය ඇති වුවහොත් ශ‍්‍රී ලංකාවට මහා අනතුරක් වෙන්න ඉඩ තියෙනවා.  බොහෝ දෙනෙක් ශ‍්‍රී ලංකාවට අත පෙවීමට මාන බලමින් සිටිනවා.  අපි දෙගොල්ලන්ටම එම බලවේග වලට එරෙහිව අරගල කිරීමට අවස්ථාවක් උදා විය හැකියි. ඒ සඳහා මෙම අවස්ථාවේදීවත් මෙම යුද්ධය නවතා දමා අපි සමඟි විය යුතුයි.  ඒ සඳහා අපිට වැඩියෙන් කිසිවක් එපා. දකුණේ සිංහල ජනතාවට හිමි අයිතීන් පමණක් අපටත් දෙන්න.’’

හද පත්ලෙන්ම පැන නැඟුණ නිර්ව්‍යාජ අදහස්, මෙතරම් පැහැදිලිව දකුණේ සමාජය වෙත මුදා හැරි පුදුවෛ රත්තිනතුරෛ කවියා අතුරුදන් කර වසර තුනක් ඉක්ම යමින් පවතී.  දකුණේ අපි, ම්ලේච්ජත්වයේ කූඨප‍්‍රාප්තියේ තුන්වන වසර සමරමින් සිටිමු.
 
මම ඔහු මෙනෙහි කරමි.  අතීතය ගොනු කරමි. විටින් විට කවි ලියමි.  එත් මට මගේ වරදකාරී සිංහල හෘදය සාක්ෂියෙන් මිදෙනු නො හැකි ය.   කවියෙක් යනු කවරෙක්දැයි එදා මා ඇසූ පැනයට පිළිතුරු දීමට ප‍්‍රථම ඔහුගේ දෙතොලතර නැ`ගුණු සෝපාසයික මඳහස තවමත් මා සිත වේදනාවෙන් කළඔවාල යි.  ඒ වේදනාවේ සිතුවිලි අතරින් ඔහුගේ නිරවුල් හටහඬ නිනද වේ.  

‘‘මේ ඉතිහාසය තුළ පුදුවෛ රත්තිනතුරෛ කියන කවියත් ජීවත් වුණා.  එපමණයි.  කවියෙකුට කියා උසස් ස්ථානයක් නෑ.  ඔහුට කියා සිංහාසනයක් නෑ.  ඔහු මේ සමාජයේ කොටසක්.  එහෙත් ඔහු, මේ සමාජයේ, ජීවත් වන යුගයේ හඬ.  ඒ හැර කවියෙකු ලෙස කිසිවකුට රැඳී සිටින්න බෑ.  එහෙම නම් ඔහු මානසික ව්‍යධියකින් පෙළෙන්නකු විය යුතුයි.’’

මම මේ ලියවිල්ලෙහි අවසන යළි ඇරඹුමට පිවිසෙමි.  ඒ, මිත‍්‍ර කවිකිවිඳියන්ගේ හෘදය සන්තානයේ පුබුදින  අලූත් සිතිවිල්ලට ඇසක් වනු පිණිසය.  

පුදුවෛ අරන් ගිය බවට පැහැදිලි සාක්ෂි තියෙනවා.  මනුස්සය කලා, සංස්කෘතික අංශෙ නායකයා.  අවම වශයෙන් පුදුවෛ ඉන්නවද නැද්ද කියලවත් හෙළිදරව් කරන්න කියලා අපි ආණ්ඩුවට බල කරමු.  පුදුවෛ දැවැන්ත කවියෙක්.   හැම නිතරම තොරොම්බල් කෙරෙන ශී‍්‍ර ලාංකීය වචනයෙ සංස්කෘතිය කියන කාරණාව, කොටින්ම ඔය කියන ශී‍්‍ර ලාංකීය කවිය ගැන පුදුවෛ කියන නම අතෑරල කියවන්න පුළුවන්කමක් නෑ.  අවම වශයෙන් කවි ලියන අය පුරෝගාමී වෙලා මේ ලියවිල්ල හදමු.  ගැටළුවක් නෑ මුලින්ම, මං අස්සන් කරන්නම්.

මංජුල වෙඩිවර්ධන manjula wediwardana

ප්ලාස්ටික් කා ජිවත් වෙන ශුද්‍ර ජීවින් විශේෂයක් ඇමසොන් වනයෙන් සොයගනිය් !

Plastic-Eating Fungi Found in the Amazon May Solve World’s Waste Problem

Posted on May 15, 2012 by TheYogaHub

A group of students and professors from Yale University have found a fungi in the Amazon rainforest that can degrade and utilize the common plastic polyurethane (PUR). As part of the university’s Rainforest Expedition and Laboratory educational program, designed to engage undergraduate students in discovery-based research, the group searched for plants and cultured the micro-organisms within their tissue.

Several active organisms were identified, including two distinct isolates of Pestalotiopsis microspora with the ability to efficiently degrade and utilize PUR as the sole carbon source when grown anaerobically, a unique observation among reported PUR biodegradation activities.

Polyurethane is a big part of our mounting waste problem and this is a new possible solution for managing it. The fungi can survive on polyurethane alone and is uniquely able to do so in an oxygen-free environment. The Yale University team has published its findings in the article ‘Biodegradation of Polyester Polyurethane by Endophytic Fungi’ for the Applied and Environmental Microbiology journal.

හිරුණිකා - සනත් බාලසූරිය

ඔබට යුක්තිය කෙසේවෙතත් රාජපක්ෂයානු ලංකාවේ යථාව සම්මුඛ වී ඇත හිරුණිකා ප්‍රේමචන්ද්‍ර යනු අද්‍යතන දේශපාලන රඟම~ලෙහි දිදුළන ගිනිසිලූවකි. මෙයින් සත් මසකට පෙර දිනෙක හදිසියේ ඇය මෙසේ දිදුළන ගිනිසිලූවක් ලෙස පොලාපැන්නේ ඛේදවාචකයක ගිනියම මැදිණි. දේශපාලන ප්‍රචණ්ඩත්වය නිදන්ගත රෝගයක් වූ අපේ වැනි වැඩවසම් සමාජවල අතිබහුතරයක් ස්තී්‍රන් දේශපාලන - සමාජ තලයේ ගිනිසිලූ බවට පත්වන්නේ එවැනි ඛේදවාචක මැදින් වීමේ ඉරණම, ඒ අනුව ඇයටද පොදුවී තිබේ. ලාංකේය දේශපාලන ගොහොරුවේ සේම මාධ්‍ය කවචයේද වඩාත්ම දිදුළන ගිනිසිළුවක් වීමට අවශ්‍ය ආකර්ෂණීය රුව පමණක් නොව, මාධ්‍යයේද, දේශපාලනයේද හොඳින් අලෙවි වන කටක්ද ඇය සතුය. මේ ගිනිසිළුව අලූ පොදක් හෝ ඉතිරි නොකරම වියැකීයාද, නැතිනම් තියුණු අවියකට පන්නරය දෙන අග්නි ප්‍රවාහයක් වේද යන්න ගැන වෛෂයික කරුණු විසින් පෙන්වන අනුමානයකට යාහැකි වුවත්, මේ ලිපියේ මුඛ්‍යාර්ථය එය නොවේ. හිරුණිකාගේ අභිලාෂය වී ඇත්තේ සිය පියාගේ ඝාතනය අරබයා සාධාරණ අධිකරණ කි්‍රයාමාර්ගයකින් යුක්තිය ඉටුකරවාගැනීමය. එහෙත් අවසන් නඩුවාර කිහිපයකදීම මාධ්‍යයට අදහස් දැක්වූ හිරුණිකා කියා සිටියේ අධිකරණ කි්‍රයාමාර්ගයේ සාධාරණත්වය ගැන තමන්ට විශ්වාස නැති බවය. 'ශ්‍රී ලංකා එක්ස් නිවුස්' වෙබ් අඩවිය හා දීර්ඝ සම්මුඛ සාකච්ඡාවක යෙදෙමින් ඇය පවසන්නේ, ඝාතනයේ ප්‍රධාන සැකකරු වියයුතු දුමින්ද සිල්වාද පසුගිය නඩුවාරයේදී මේ සිදුවීමේ අගතියට පත් පුද්ගලයකු බවට නම්කිරීමත් සමඟ, අධිකරණයෙන් තමන්ට සාධාරණයක් ඉටුවීම සැකසහිත බවයි. යුක්තිය සොයන යෞවනිය ඝාතනයවූ සිය පියා වෙනුවෙන් යුක්තිය සොයායන 24 හැවිරිදි යෞවනියක වූ හිරුණිකාට මේ සම්මුඛ වෙමින් තිඛෙන්නේ පශ්චාද් නන්දිකඩාල් යුගයේ රාජපක්ෂයානු ශ්‍රී ලංකාවේ යථාවයි.

දෛවෝපගත ලෙස සිය පියාගේ ඝාතනය සිදුවූ විගසම, එනම් ඇය දේශපාලන රඟම~ලේ දිදුළන ගිනිසිළුවක් බවට ක්ෂණ දීප්තියක් ලත් විගසම, ඇයට මේ යථාව සම්මුඛ වීමේ ක්‍රියාදාමයද ආරම්භ විය. එතැන් පටන් ගතවන හැම නිමේශයක් පාසා ඒ යථාවේ තව තවත් අඳුරු අහුමුළු වෙත ඇය ක්‍රම ක්‍රමයෙන් නිරාවරණය වෙමින් සිටින්නීය. යුක්තිය සොයායන ඇයට ඒ වෙනුවට හමුවන පශ්චාද් නන්දිකඩාල් යුගයේ රාජපක්ෂයානු ලංකාවේ යථාව කුමක්දැයි හඳුනාගැනීමට, හිරුණිකා නම් දීප්තිමත් ගිනිසිළුවම අපට ආලෝකය සපයයි. මෙහිද උත්ප්‍රාසයක් සැඟව ඇත. ඒ ආලෝකය සපයන හිරුණිකා නම් යෞවනියමත්, මේ මොහොතේ පවා, ඒ යථාව එහි සමස්තාර්ථයෙන් නොහඳුනන්නීය. එය හුදෙක් මෙයින් සත් මසකට ඉහත දිනයක් දක්වා සිය පියාත්, එතැන් පටන් තමනුත් පසුපස හඹා එන පුද්ගල නපුරුකමක් ලෙස පමණක් ඇය දකිමින් සිටින්නීය. ඒ ගැන අන්තර්ජාල අවකාශය ප්‍රමුඛ මාධ්‍ය කවචය ඔස්සේ ඇයට දරුණු විවේචන එල්ල වෙතත්, ලියුම්කරු ඈ දෙස දයාර්ද්‍රව බලමින් මේ ගැටලූව සලකා බැලීමට කැමැති වෙයි. (දයාර්ද්‍ර වීම වැනි ගුණාංග පෞද්ගලික මනුෂ්‍ය සබඳතාවන්හි දී තරමටම දේශපාලන ගනුදෙනුවේ දී වලංගු නොවන බැවින්, මේ ලියැවිල්ලද ඇය අරබයා යම් නිර්දය ඉසව්වක් කරා ගමන් කිරීමේ අනිවාර්ය අවදානම දරාසිටී) භාරත නම් ප්‍රතිවීරයා ඩී බී එස් ජෙයරාජ් වරක් විග්‍රහකළ පරිදි භාරත ලක්ෂ්මන් ප්‍රේමචන්ද්‍ර යනු ප්‍රතිවීරයෙකි. ඔහු සිය දේශපාලන ශාස්තෘවරයා කරගත් විජය කුමාරතුංගගේ කොන්ඩා මෝස්තරයත්, ඔහුගේ සිනමා ප්‍රතිරූපය වූ හිතහොඳ චණ්ඩියාගේ භූමිකාවත් තමන්ට අනන්‍ය කරගත්තෙකි. කොන්ඩා මෝස්තරය ඔහුගේ නලල මත කාල ප්‍රවාහය හා සටන් කරමින් රැඳී තිබුණත්, මෙය සිනමාව නොව තථ්‍ය ලොව වූ බැවින් හිතහොඳ චණ්ඩියාගේ චරිතය දේශපාලනයේදී සංකීර්ණ හැඩගැසීම්වලට ලක්විය. ඔහු නියෝජනය කළ නාගරික ප්‍රදේශ ගත්කල අඳුරු සමාජතීරුවල මුක්කුව පිටිපස්සෙන් නැතිව හිතහොඳ චණ්ඩියා චරිතයට ඇඳීම කළ නොහැක්කක් විය. මේ අඳුරු සමාජතීරුවල මුක්කුව පසුපස නීතිවිරෝධී අවිවලින් ශක්තිමත්වූ මැරබලය සේම අන්ධකාර ජාවාරම්වල ධනබලයද, ඒ සියල්ලට රැකවරණ සැපයූ දේශපාලන බලහත්කාරයද විය. ''අපේ තාත්තා අද ජනාධිපතිවරයා ඔතැනට ගේන්න හුඟක් මහන්සි වී වැඩකළ අයෙක්''යි හිරුණිකා කියන්නීය. (ශී්‍ර ලංකා එක්ස් නිවුස් සාකච්ඡාව) එය සැබෑවකි. මහින්ද වටා අද සිටින සියයට අනූ පහක් ඔහුගේ පැත්තවත් නොබැලු කාලයේ භාරත ඔහු පසුපස සිටියේය. හිරුණිකා රටතොට දැන හඳුනාගන්නා කාලය වනවිට, එවකට බොහෝ අවාසිදායක බල තරගයක් මැද අමාරුවෙන් ඔලූව ගහගෙන සිටි මහින්ද පසුපස සිය පියානන් සිටි අයුරු දකින්නට ඇත. නාමල් රාජපක්ෂ සම්බන්ධයෙන් ඉස්මත්තට ආ ඕපාදූප කතාවකදී හිරුණිකා මාධ්‍යයට කී දෙයින්මත් මේ පවුල් දෙක අතර වූ සමීප සම්බන්ධය පැහැදිළි වෙයි. මේ අතීත මතක වේදනාව ඇගේ ක්ෂතිමය අත්දැකීම තවත් භයංකර කරවයි. එහෙත් මේ සමීප සබඳතාව මැද්දට බොහෝ අපල උපද්‍රව පසුකාලීනව කඩාවැටිණි. ඒ අතර වන පෞද්ගලික ඕපාදූප පසෙකට දැමූවිට, මේ සබඳතාව මැදට මෙයින් වසර පහක් තරම් මෑතක කඩාවැටුණු zහෙනහුරෙක්Z සිටියේය. ඒ භාරතගේ ගමෙන්ම ආ, තමන් විසින්ම සිරුරට ගිනිතබාගෙන දේශපාලන ගිනිසිළුවක් බවට පත්, සිය පවුල් ව්‍යාපාරයක් බේරාගැනීමේ එකම පරමාර්ථයෙන් ආණ්ඩුවට එක්වූ දුමින්ද සිල්වාය. භාරත ජනාධිපතිවරයා ඇසුරේ භුක්තිවිඳි සැලකුම් ගෙවී, ඔහුගේ රශ්මි කදම්භය කෙමෙන් නිවී යන්නටත් මේ නව සම්බන්ධය හේතුවූ බවට භාරතගේ අවසන් දේශපාලන කතාව පවා දෙස්දෙයි. මේ සබඳතා පළහිලව්වේ අතිශය වැදගත් කාර්යභාරයක්, දුමින්ද සිය සුරතලකු කරගත් ගෝඨාභය විසින් ඉටුකරන ලද බව ප්‍රකට කරුණකි. තේ කෝප්පයෙන් විසඳිය හැකිවූ ප්‍රශ්නය භාරත සහ දුමින්ද අතර මාරාන්තික විරසකයටද වසර කිහිපයක ඉතිහාසයක් විය. භාරතගේ අවසන් දේශපාලන කතා කිහිපයේ හරය දෙස බලනවිට මේ විරසකය ඔහු අර්ථ දක්වා තිබුණේ 'කුඩු ජාවාරම්කාරයන් හා කුඩු ජාවාරමට එරෙහිවූවන් අතර සටනක්' ලෙසටය. ඔහුට අනුව ගෝඨාභය පවා සිටියේ කුඩු ජාවාරම්කාරයන්ගේ පැත්තේය. දුමින්ද සිල්වා සහ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම් අතර සම්බන්ධයද මීගමු පැත්තේ වෙරළට ආ මත්කුඩු තොගයක් භාරගන්නට පැමිණ තිබූ දුමින්දට අයත් සුඛෝපභෝගී වාහනයක් පිළිබඳ පොලිස් පොතෙන් මැකුණු සාක්කියක් ඇතුළු තවත් සාක්කි ගොන්නකින් අධිකරණ කි්‍රයාදාමයකට පිටින් තහවුරු වූවකි. ''මේක තේ කෝප්පයකින් විසඳන්න තිබුණු ප්‍රශ්නයක්'' හිරුණිකා කියන්නීය. ''දෙන්නටම එන්න කියලා මේ මගේ පරණ මනුස්සයෙක් ප්‍රශ්න ඇතිකරගන්නෙ නැතිව වැරදි වැඩ නොකර පැත්තකට වෙලා ඉන්න කියලා දුමින්දට කියන්න තිබුණා'' හිරුණිකාට මඟහැරෙන යථාවේ පළමු කොන ඇත්තේ එතැනය. පරණ හෝ අලූත් යාලූකම් මත පශ්චාද් නන්දිකඩාල් යුගයේ රාජපක්ෂයානු ලංකාවේ සංසිද්ධීන් තීරණය වන්නේ නැත. දශක දෙක තුනක් තිස්සේ භාරතට කරන්නට බැරිවූ වැඩ කටයුතු රාශියක් දුමින්ද අතින් මේ අවුරුදු පහට සිදුවී තිබිය යුතු බවත්, ඒවා කලූ සල්ලිවල සිට මිනිසුන් වාශ්ප කිරීම් දක්වා විය හැකි බවත් එළිදරව් වීමක් ගැන සිතන්නටවත් ලංකාව රාජපක්ෂයානු ග්‍රහණයෙන් මිදෙන කාලයක් එනතුරු බලා ඉන්නට සිදුවන ලකුණු පහළ වී අවසන්ය. ඊයේ පෙරේදා කරලියට ආ 'ද ෆිනෑන්ස්' කොටස් ගනුදෙනුවේ දුමින්ද සොයුරු රේනර් සිල්වා ඉටුකළ කාර්ය භාරය පවා මේ අඳුරු සබඳතා හෙළිදරව් කිරීමට අනාගතය විසින් නිරාකරණය කළයුතු ගැටලූ ගොන්නට අයත්ය. භාරතලා දුක සේ දරදිය ඇද්ද සමයේ ඉටුකරවාගන්නට නොතිබූ බොහෝ අඳුරු අවශ්‍යතා අද යුද්ධය හමාරකළ රාජපක්ෂවරුන්ට ඇත. ඒවා ඉටුකරදීමට භාරතලාට වඩා සමත් අපූරු සර්කස්කාරයෝ රාජපක්ෂවරුන්ට මුණගැසී සිටිති. මේ එබඳු සර්කස්කාරයන්ගේ වාරයයි. මේ සිද්ධියේදී මහින්ද ගෝඨාභය දෙපළගේ පක්ෂපාතීත්වය තිබුණේ කාවෙතදැයි මුල් අවස්ථාවේදීම මනාව පැහැදිළි විය. මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට ඉදිරිපත් වූ භාරතගේ රියදුරා දුන් කටඋත්තරයෙන් කියැවුණේ දුමින්ද සිල්වා භාරතට වෙඩිතැබූ බවය. එහෙත් රාජපක්ෂ සොහොයුරෝ නීතියෙන් දුමින්දගේ රෝම කූපයකට හෝ හානියක් වන්නට නොතබා ඔහු රාජ්‍ය අනුග්‍රහය හා ආරක්ෂාව සහිතව රටින්ද පිටකළහ. මේ සියල්ල දන්නා රහස් පොලීසිය ඇතුළු යුක්තිය පසිඳලීම වෙනුවෙන් සිටින ආයතන දුමින්ද සිල්වා හා හොරා පොලිස් සෙල්ලමක නිරතව සිටී. රාජපක්ෂවරුන්ගේ සුරතල්ලූ විවිධ පාර්ශව වෙතින් මිනීමරුවන්, අපරාධකාරයන්, කප්පම්කාරයන්, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කාරයන්, මහජන දේපල මංකොල්ල කන්නන් ලෙස ප්‍රසිද්ධියේ චෝදනා ලබා සිටින අතිවිශාල පිරිසක් රාජපක්ෂවරුන්ගේ හොඳම සුරතල්ලූ වී සිටිති. ඔවුන් අදටත් වැරදිකරුවන් නොවී සිටින්නේ ඒ පිළිබඳ සාධාරණ හා අපක්ෂපාතී නීතිමය කි්‍රයාදාමයක් නොමැති බැවින් පමණක්ම විය හැකිය. ඉතාම සුළු උදාහරණයක් ගතහොත් ටෙලිකොම් ආයතනයේ පරණ යකඩ හොරකමකට හා ව්‍යාජ ලිපිලේඛන සෑදීමකට වරෙන්තු දෙකක් ලබාසිටින අයිටීඑන් ප්‍රධානියකු වන සුධර්මන් රදලියගොඩ නැමැත්තා මේ වරෙන්තු පිටම මාස දහයක් තිස්සේ ප්‍රසිද්ධියේ සැරිසරයි. රූපවාහිනියේ නිතිපතා පෙනීසිටී. 'දේශප්‍රේමී මාධ්‍යවේදීන්' නියෝජනය කරමින් මහපාරේ රඟයි. ඔහු නීතියෙන් බේරන එකම ඉන්ද්‍රජාලික බලය රාජපක්ෂවරුන්ගේ රැකවරණයයි. සුදුවෑන් භීතිකාව නමින් ප්‍රසිද්ධ මිනිසුන් අනීතිකව අතුරුදහන් කරවීම රාජපක්ෂවරුන්ගේ වැඩක් බවට මේ වනවිට නොබිඳිය හැකි සාක්ෂි හමුවී ඇත. කොලොන්නාව නගරාධිපතිවරයා පැහැරගෙන යාමට තැත්කිරීම, ජීවන් කුමාරතුංගගේ මස්සිනා පැහැරගෙන යාම, මත්ද්‍රව්‍ය නඩුවක සැකකරුවකු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ දී බන්ධනාගාර නියාමකයන්ගේ භාරයෙන් පැහැරගෙන යාම සේම කුමාර් දිමුතු දෙදෙනා පැහැරගෙන යාම විසින්ද නැවත නැවතත් ඔප්පු කර පෙන්වූයේ මේ පසුපස ඇති හස්තය කුමක්ද යන්නය. එහෙත් නීතිය ඒ දෙස ඇසක් ඇර බලන්නට සූදානම් නැත විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ස්ථාපිත කළ දා පටන් එහි අසීමිත බලය නොයෙකුත් අකටයුතුකම් උදෙසා පාවිච්චි විය. ස්ත්‍රී දූෂණයකට හිරේගිය ගෝනවල සුනිල් නම් කුප්‍රකට චරිතය ජනාධිපති සමාව ලබන්නේ ෙජ්ආර් යුගයේදීය. පාතාල නායකයකු වූ සොත්ති උපාලි 'උපාලි ළමයා' වී එජාප කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලය කරා කැඳවෙන්නේ ප්‍රේමදාස යුගයේදීය. බැද්දගාන සංජීව ජනාධිපති ආරක්ෂක ඒකකයේ හයියෙන් දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් මර්දනය කරන්නේ චන්ද්‍රිකා යුගයේදීය. එහෙත් මේ හැම යුගයක්ම රාජපක්ෂ යුගයට දැනටමත් පරාදය. එය මහින්ද යුගයක් නොව පශ්චාද් නන්දිකඩාල් රාජපක්ෂ යුගයක් වන බැවිනි. එය අනාගතයටත් රාජපක්ෂ යුගයක් වන්නට නියමිත බැවිනි. රාජපක්ෂයානු ලංකාවේ යථාව රාජපක්ෂයානු ලංකාවේ යථාව තුළ ඔබ නිවැරැදි මිනිසකුද, වැරදිකාරයකුද යන වෛෂයික කරුණ තවදුරටත් වලංගු නැත. කුමන තරාතිරමේ අපරාධකාරයකු වුවත්, ඔබ සිටින්නේ රාජපක්ෂවරුන්ගේ පැත්තේ නම් ඔබේ රෝම කූපයකට හෝ හානියක් නැත. එහෙත් ඔබ සිටින්නේ රාජපක්ෂවරුන්ට අභියෝග කරන පැත්තේ නම් ඔබ නිවැරැදිකරුවකු වුව වැඩක් නැත. ඔබ දේශපාලනයට කිසිම සම්බන්ධයක් නැති රගර් කී්‍රඩයකයකු වුවත්, රාජපක්ෂවරුන්ට අභියෝග කරන්නේ නම් ඔබට වැඩ වරදින්නට නියමිතය. මේ යථාව අවබෝධකරගත් පියසේන ගමගේ පුත්‍රයා මේ වසරේ ආවාහ කරගන්නට සිටි සිය පෙම්වතිය වූ හිරුණිකාට සමුදුන්ණේය. මේ යථාව හුදෙකලා සිද්ධියක් ලෙස ගෙන කැරලි ගසන ආකර්ෂණීය කැරලිකාරිනියක හා ත්‍රාසය අත්විඳීම වෙනුවට ඔහු ඒ සමස්ථ යථාවට අනුගත වී සිය පියා සේම කරබාගෙන ඉන්නා තීන්දුවට පසුබැස්සේය. ඇගේම මව ජනාධිපතිවරයා විසින් සහනාධාර සලාකයක් සේ ලබාදුන් තනතුරකින් සෑහී ආණ්ඩුවේ නිල නිවසත් වාහනයත් තව ටික කාලයකට හෝ සිය දරුපවුල වෙත තබාගත්තාය. පසුගිය මැයිදින පෙළපාලියේ දී හිරුණිකා දක්වන්නට ගිය සංඛේත විරෝධතාව මේ ස්වයංකී්‍රය බොත්තම එබීමෙන් රාජපක්ෂවරු නවතා දැමූහzයි මාධ්‍යවල වාර්තා විය. ශ්‍රී ලංකා මහජන පක්ෂය නම් හුළං ගිය තුන්රෝද රියේ සුක්කානම පේන දුරින් ලැබී ඇති ආසනය ඇගේ තුරුණු ජවයෙන් පිරි අවංක රැඩිකල් කතාවලට ගැලපෙන්නේ, රොකට්ටුවක් ඇදගෙන හඳට යන්නට යෙදූ බූරුවකුගේ සුසංයෝගයේ ගැලපුමට අනුවය. හිරුණිකා, කණගාටුවෙන් වුවද කීමට ඇත්තේ ඔබට යුක්තිය හෝ එහි ඡායා මාත්‍රයක් හෝ හමුවේදැ'යි විශ්වාසයක් තබාගන්නට තරම්වන වාස්තවික හේතු මා අත නොමැති බවයි. එහෙත් ඔබට පශ්චාද් නන්දිකඩාල් යුගයේ රාජපක්ෂයානු ලංකාවේ යථාව නම්, ඔබේ පියා ඝාතනය වූ මොහොතේ පටන් සම්මුඛ වී තිබේ. එය සමස්තාර්ථයෙන් හඳුනාගන්නවාද නැද්ද යන්න ඔබේ සටනේ අනාගතය තීරණය කරන පළමු සාධකය වනුඇත.
lankanewsweb

මහා බුද්ධ >ගංජා ප්‍රභේදය

INFO;
Big Buddha Cheese [Big Buddha Seeds]
Sativa 60 / Indica 40
Origins - Cheese x Afghani
Flowering - 49-63 days Harvest - Late October

මිහිකත ගෝලයක් නොවේ !

මිහිකත වැඩෙන අයුරු !

ඇත්තම කියනවනම් බුදු හාමුදුරුවෝ මලා -ආචාර්ය දඹර අමිල හිමි

ගෝනගංආර පොලිස් ස්ථානාධිපති නිදන් ගැනීමට ගොස් මාට්ටු !

මොණරාගල, කොලොන්වින්න ධනඋල්පත් විහාරස්ථානයේ චෛත්‍යයේ පාදම කඩා එහි වූ නිධානයක් ගැනීමට සූදානම් වූ මොණරාගල, ගෝනගංආර පොලිස් ස්ථානාධිපතිවරයා ඇතුළු පිරිසට එම ප්‍රදේශයේ ජනතාව අවදියෙන් සිටීම නිසා බොරු ගොතා කියමින් පසුබසින්නට සිදුවිය.

එම සිදුවීම විස්තර කල විහාරාධිපති ස්වාමීන් වහන්සේ.

විහාරය පිහිටලා තියෙන්නේ කැලෑබඳ ප්‍රදේශයක. එම ප්‍රදේශයේ කිලෝමිටර් 2 ක් පමණ යනතුරු මිනිස් වාසයෙන් තොරයි. මෙම චෛත්‍ය මීට පෙරත් කිසියම් පිරිසක් හාරලා තිබෙනවා. ඒ නිසාම දැන් චෛතයක් නෑ. එතැන ඇත්තේ පස් ගොඩක් පමණයි. නමුත් එම වතාවේ ඔවුන්ට  චෛත්‍යයේ පාදම කොටස හෑරීමට කුමක් හෝ කරුණක් නිසා නොහැකි වී තිබෙනවා.

මේ පිළිබඳ අප පසුගිය 3 වැනිදා පුරාවිද්‍යා දෙපාර්තුමේන්තුවය පැමිණිලි කලා. මොකද මේ පන්සලේ පුරාවිද්‍යා වටිනාකමක් සහිත දෙවල් පාලනය වෙන්නේ පුරාවිද්‍යා දෙපාර්තුමේන්තුවෙන් නිසා. ඉන්පසුව එම නිළධාරීන් මොණරාගල පොලීසියට පැමිණිල්ලක් කරනු ලැබුවා.

එසේ තිබියදී තමයි පෙරේදා(09) වැනිදා ගෝණගංආර පොලීසියේ පොලිස් ස්ථානාධිපති සහ පිරිසක් පැමිණෙන්නේ අර චෛත්‍යයේ පාදම හෑරීමට. එයින්ම එකක් පැහැදිලි වෙනවා මීට පෙර මේක හාරලා තියෙන්නෙත් ඒ ගොල්ලොම කියලා.නමුත් මෙවර ගම්මු අවදියෙන් සිටිනිසා 119 කථා කරලා ඔවුන්ව ගම්මුන් විසින් වටකරනු ලැබුවා.  ඒ අවස්ථාවේ ගෝණගංආර පොලිස් ස්ථානාධිපතිවරයා පැවසූයේ 89 කළබල කාලයේ සැඟවූ ආයුධ තොගයක් සෙවීමට තමන් ඇතුළු පිරිස පැමිණි  බවයි.

ඒ ඉතාම පැහැදිලියි මෙවුන් පැමිණිමේ අරමුණ කුමක්ද කියා යනුවෙන් එම ස්වාමීන්වහන්සේ තවදුරටත් පැවසීය.

Pedophile Buddhist Sanghanayaka And The Sri Lankan Media

What happened  

It is worth to look at what has happened to him. Here is a brief account of the story. In May 2010, Child Abuse Investigation Command officers in the United Kingdom began an investigation into allegations of sexual assault and rape against the chief incumbent of Thames Buddhist Vihara Ven. Pahalegama Somaratana.

On Tuesday, September 14, 2010 a (then) 64-year-old monk was arrested on suspicion of an indecent assault and rape. The monk had tried to sell the temple and escape the country, but some of the management board members of the temple had opposed the move. The monk still tried to escape. But he was questioned at Heathrow police station and later bailed pending further enquiries.
He was charged on September  12, 2011 and further charged on November 11, 2011. On Friday, September 23, Pahalagama Somaratana Thero appeared on bail at Feltham Magistrate Court charged with rape of a female under 10 years between January 1, 1977 and December 31, 1978 at an address in Chiswick and indecent assault on a female under 16 years between January 1, 1977 and December 31, 1978 at an address in Chiswick.

Pahalagama Somaratana Thero, had been charged with another eight counts of sexual abuse on Friday, November 11, the London Metropolitan police said.
According to the Metropolitan police, these eight indecent assaults on a female under 14 years of age took place between January 1, 1985 and December 31, 1986 at an address in Croydon. The 65-year-old Pahalagama Somaratana Thero appeared on bail at Feltham Magistrate Court on Friday, December 2  and was bailed to appear at Isleworth Crown Court on December 20, 2011. The monk denied all charges against him. The first victim spoke of ten instances of abuse in the spring of 1978, including rape and five instances of sexual assault with which Somaratana has been charged. When asked why she had not come forward sooner, the witness said Somaratana had threatened that her “parents would be angry and that her father would die”. Prosecutor Richard Merz told the Court the girl had been enticed into the monk’s room with fruit, Polos and told to sit on his lap. Later Somaratana is said to have cornered her in the temple shrine and raped her.

The second alleged victim, said to have been sexually abused in the mid-1980s, described to the Court that she remembered “being alone” in Somaratana’s room on the pretence of discussing upcoming temple services. When questioned why she had only come forward about 25 years after the alleged assaults, she told the Court: “At the time as a child, I thought that it was all an accident. Looking back on it now as an adult, I know that this was definitely not the case”. The Court was told that she went to the police after details of the alleged abuse were revealed during a hypnotherapy session three years ago.
Giving evidence monk Somaratana said that he did not remember the first victim during the time of the alleged rape and sexual abuse. He further claimed that as a monk he does not “touch people, especially women as it is wrong and considered a sin”.

When asked by his own lawyer whether he attempted to rape the first victim or touch her in an inappropriate way during the said time, the Buddhist monk’s response was: “not at all… no”. The prosecution brought attention to the statement that the chief monk had made in his first police interview, after he was arrested in September 2011 at Heathrow Airport. He had suggested to the police that the first victim might have got him mixed up with someone else and also that she may have said it was him due to the victim’s family having issues at that time with the monk.

The prosecution team stressed that this simply could not have been the case. With regard to the victim getting Pahalagama Somaratana mixed up with someone else, the chief monk himself confirmed that “priests in their robes were distinctive” and could be told apart. Further, the issues that he said he had with the victim’s family which would have encouraged the victim to accuse him of rape and sexual abuse, was confirmed by both the chief monk and the prosecution team as only having occurred very recently in 2010. The victim had made the complaint about Ven. Somaratana to her sister much earlier, between 1991 and 1992.

Pahalagama Somaratana, was convicted at Isleworth Crown Court on Tuesday, May 1, on four counts of indecent assault on a female under 16 years between January 1, 1977 and December 31,1978 at an address in Chiswick. He was found not guilty of the rape of a female under 16 years between January 1, 1977 and December 31, 1978 at an address in Chiswick and not guilty of indecent assault on a female under 14 years between January 1, 1985 and December 31, 1986 at an address in Croydon. He will be sentenced at the same court on June 1, this year. Despite this, some section of people domiciled in London were not willing to accept these charges against Somaratana. But now they are also in trouble, because of what he said in Court. One commentator said; “Mistaken identity was a really feeble excuse that the Courts have not accepted. By attempting to pass the buck to an unknown monk in this way, Bhikku Somaratana has not only tried to evade his responsibility, but also he has stained all other brother monks that had associated him and resided at those premises during his periods of tenure at those places. As a result of his claim, Sri Lankan Buddhists in London would now wonder who else amongst the monks that they know could be a child molester and rapist.”

Mainstream Sri Lankan Media
The victims were very brave ladies. But the mainstream media in Sri Lanka would not help get their story out to the world. The mainstream media have been censored from covering this case of child sex abuse. It was only The Sunday Leader and a few websites and BBC Sandeshaya that covered the story.  This is clearly a public interest issue. Firstly, this story is about the welfare of children; child abuse victims are usually not willing to come forward, but they did. Secondly, this case is based on historical allegations. It is worthwhile for the public to know how Courts deal with historical allegations. Thirdly, Somaratana was a religious leader, who breached the trust of his followers. Finally, this same monk Somaratana is running orphanages in Sri Lanka. Why did the Sri Lankan mainstream media not cover this story? Why did they censor this story? Was it because of media suppression or are they under pressure from Sinhala-Buddhist fundamentalists? Editors of Sri Lankan mainstream media should answer these questions.

Sri Lankan Authorities must investigate his orphanages
According to “THE GAZETTE OF THE DEMOCRATIC SOCIALIST REPUBLIC OF SRI LANKA -Part II of May 7, 2010, the Pahalagama Sri Somarathana Nayaka Thero Foundation”, a private Bill presented in Parliament by Hon. Vijitha Herath, MP for the Gampaha District, Somaratana can establish and maintain institutions for educational and social service activities such as childrens’ homes, elders’ homes, hostels and other social service institutions. Now Somaratana runs the Pahalagama Orphanage in Gampaha.  Talking this writer the head of the Colombo based “Justice for Victims”, Visakha Tillekeratne said, “They would like to unequivocally request the Government of Sri Lanka’s institutions for child protection which are the Ministry for Child Development and Women’s Affairs, the National Child Protection Authority and Department of Probation to look into the orphanage run by Ven. Pahalagama Somaratana. A monk convicted of sexual violence cannot be responsible or trusted with tender young lives. This orphanage ideally should be brought under state control or be handed over to a respected and credible organization to run. In the alternative, it can be closed up and the children transferred to other orphanages. The state cannot abdicate its responsibility by the children of this country.”
“Children living in orphanages or homes are more prone to child abuse because of several reasons,” a former Chairman of the National Child Protection Authority Prof. Harendra de Silva said. “They are powerless and have no parents or relations: to whom can they complain? Only to the authorities in the home who are likely to be the perpetrators or linked to the abusers through monetary or power gain. Some are dependent on the persons for employment and are likely to be silent – ‘passive perpetrators’”, he added.
The power wielders in the orphanage are often abusive.  Both physical and emotional abuse is thrown at the children and they would be terrified of such a person. There is often blackmail through denial of food and throwing them into dungeons where they would perish, etc. (In an index case in the Katharagama area, the head clergy threatened to kill four sisters and imprisoned them by putting them in a dungeon in the room that was covered with metal sheets!) He abused them all. In the same case he used to phone a magistrate, the OIC and officials in the presidential secretariat in front of the girls and tell them how powerful he is! He also asked the girls to count 15,000 /= from the donations telling them the OIC is coming to collect it.  They have access to the children without scrutiny by others. Some of the persons getting employed in homes are people who are pedophiles and the same would apply to games masters, Scout masters and Hostel wardens and masters. However it must be stressed that only some may be attracted to these positions and not all. Ideally these persons should be screened before employment by psychologists and periodically reviewed. The children also have to be assessed with special emphasis on abusive episodes from peers and teachers.
So, the Sri Lankan government must investigate this pedophile monk’s orphanages and the Editor’s Guild of Sri Lanka should clarify why they did not cover this story.

uvindu@journalist.com

යුද ජය සැමරුමේ නොදකින පැත්ත

වසර තිහක්‌ම පැවැති යුද්ධය හමාර වූ විට වැඩි වශයෙන්ම සතුටට පත්වූයේ උතුර නැගෙනහිර සාමාන්‍ය වැසියෝය. උයාගත් බත් මුට්‌ටිය කාලතුවක්‌කු උණ්‌ඩවලට හසුවී පිපිරී යද්දී හිස්‌ ලූ ලූ අත දිවු ඔවුන්ගේ ජීවිතවලින් විශාල ප්‍රමාණයක්‌ මේ මහපොළවට මිහිදන් වන්නට තරම් යුද්ධය කුරිරු විණි.
උතුරේ නැති සතුට
යුද්ධය හමාර වී වසර තුනක්‌ ළං වන්නට ඇත්තේ මාසයකටත් වඩා අඩු කාලයකි. එදා යුද්ධය අවසන් වූ දිනයේ පැවැති සතුට කොතෙක්‌ වුවත් උතුරේ වැසියෝ තවමත් පීඩාකාරී ප්‍රශ්න ගණනාවකින් හෙම්බත්ව සිටිති. එම ප්‍රශ්නය දෙස බලන විට තවමත් යුද්ධය අවසන් වී නැතැයි යන හැඟීම උතුරේ වැසියන් තුළ පමණක්‌ නොව දකුණේ වැසියන් තුළද පහළ වනවාට කිසිදු සැකයක්‌ නොමැත.
යුද්ධය හමාර වී රට එක්‌සේසත් වූයේ යෑයි ප්‍රකාශ වීමත් සමගම මේ රටේ සිංහල, දෙමළ, මුස්‌ලිම් හා බර්ගර් ජනතාව සිතා ගත්තේ මින් ඉදිරියට මේ රට තුළ අස්‌සක්‌ මුල්ලක්‌ නෑ නිදහසේ ගමන් කළ හැකි බවය. නමුත් එය එසේ සිදු වී නොමැත.
යාපනය – මහනුවර ඒ-9 මාර්ගයේ තවමත් ක්‍රියාත්මක වන මුරකපොලු දෙකකි. ඒ ඕමන්ත ප්‍රදේශයේ හා අලිමංකඩ ප්‍රදේශයේ පිහිටි මුරකපොලු දෙකයි. රටේ ආරක්‍ෂාව වෙනුවෙන් පරික්‍ෂා කිරීමේ වැඩපිළිවෙලක්‌ ක්‍රියාත්මක කිරීම වෙනම කරුණකි. එහෙත් නිදහසේ ගමන් කිරීම අපේක්‍ෂා කරන වැසියන්ව බස්‌රථවලින් බිමට බස්‌වා ඔවුන්ගේ ගමන් මලු අතදමා කූරු ගසා පරීක්‍ෂා කොට ඔවුන්ගෙ වතගොත ලියාපදිංචි කිරීම තවමත් සිදුවෙයි. එපමණක්‌ නොව මේ මුරකපොලු හරහා තම ගමන් මලුද කරපින්නාගෙන යුද්ධය හමාර වී වසර තුනකටත් පසුව ගමන් කිරීමට සිදුවීම පීඩාකාරී තත්ත්වයකි. එමෙන්ම සාමාන්‍ය ජනතාවගේ සමබර සිතුවිලි වෙනත් වෙනත් සිතුවිලි කරා සීරුමාරුවීමට බෙහෙවින් බලපාන තත්ත්වයකි.
සාමන්‍ය ජනයාට කැකිරි
මේ මුරකපොලු හරහා දකුණේ ජනතාව ගමන් කරන්නේ තමන්ගේම වාහනයකිනි. එහිදී සිදුවන පරික්‍ෂාවෙන් හා ලේඛනගත කිරීම් ඉතා අඩු මට්‌ටමක පවතී. නමුත් උතුරේ එදිනෙදා කටයුතු සඳහා මේ මුරකපොලු හරහා විශාල පිරිසක්‌ ගමන් කරන්නේ පොදු ප්‍රවාහන පද්ධතියට අයත් වන බස්‌රථවලය. එවිට ඔවුන්ට මුරකපොලුවලදී දුක්‌ගැහැට හා පීඩාවන් රැසක්‌ම විඳින්නට සිදුවෙයි. මේ නිසා උතුරේ දෙමළ ජනතාව යුද්ධය හමාර වී ඇතත් තමන් දෙස මෙතරම් සැකයෙන් බලන්නේ මන්දැයි යන සිතුවිල්ලේ ළතැවෙති. මේ තත්ත්වය හා සිතුවිල්ල අපේ රටේ ඉදිරියට එතරම් හොඳ දෙයක්‌ නොවේ. මේ නිසා මෙම මුරකපොලු දෙකේදී සාමාන්‍ය ජනතාවට පීඩාවන් ඇති නොවීමට ක්‍රමවේදයක්‌ සකස්‌ වීම ඉතා අත්‍යවශ්‍යයෙන් හා කඩිනමින් සිදුවිය යුත්තකි.
නිදහස ලැබූ රට තුළ නිදහසේ ඇවිඳ යැමට තවත් කෙනෙකුගෙන් අවසර ලබා ගැනීමට අවශ්‍ය වීමද අවශ්‍ය නොවේ. නමුත් මේ වන විට මුලතිව් දිස්‌ත්‍රික්‌කයේ බොහෝ තැන්වලට යැමටද, කිළිනොච්චියේ යළි පදිංචි කළ ගම්මාන වෙත යැමටද, සෙට්‌ටිකුලම මැණික්‌ෆාම් අනාථ කඳවුරට යැමටද රාජ්‍ය ආරක්‍ෂක අමාත්‍යංශයෙන් අවසර ලබාගත යුතුය. යුද්ධය හමාර වූ රටක මෙවැනි අවසර ගැනීම් සිදුවිය යුත්තේ මන්දැයි යන්න විශාල ප්‍රශ්නයකි. එමෙන්ම මෙතරම් නීතිරීති පනවා දැන් ආරෂාව සැලසිය යුතුවන්නේ ඇයි දැයි යන්නද ප්‍රශ්නයකි.
සරණාගත තහනම් කලාප
යළි පදිංචි කිරීමේ කටයුතු බාර අමාත්‍ය ගුණරත්න වීරකෝන් මහතා ප්‍රකාශ කරන්නේ සෙට්‌ටිකුලම මැණික්‌ෆාම් අනාථ කඳවුර කඳවුරක්‌ නොව ඕනෑම අයෙකුට යා හැකි මෙන්ම එම කඳවුරේ සිටින පිරිස්‌වලටද ඕනෑම තැනකට යා හැකි ස්‌ථානයක්‌ බවය. නමුත් මෙම කඳවුර පාලනය කරනු ලබන යුදහමුදාවට ඉහළින් ලැබී ඇති නියෝගවලට අනුව රජයේ නොවන වෙනත් දේශපාලන පක්‍ෂයක මන්ත්‍රීවරයකුට පවා ඇතුළු විය නොහැක.
අනාථ කඳවුරකට මේ තරම් ආරක්‍ෂාවක්‌ යොදා ආරක්‍ෂා කරන්නේ කුමක්‌ද යන සැකය සියලු දෙනාටම ඇති වන නිසා මාධ්‍යවේදීන් මැණික්‌ෆාම් අනාථ කඳවුරට කෙසේ හෝ ඇතුළු වී එහි සිදුවන්නේ කුමක්‌දැයි සොයා බැලීමට පෙළඹෙති. රජය කුමක්‌ ප්‍රකාශ කළද මැණික්‌ෆාම් අනාථ කඳවුර තුළට ගිය විට ජිවිතයේ යථාර්ථයන්, මානුෂීය ගුණධර්මයන්වල බිඳ වැටීම්, අනාථභාවය, ධරිද්‍රතාවය, අංගවිකල බව ආදී වූ ජීවිත හා සමාජ ප්‍රශ්නවලින් පිරුණු මානව කුලකයක්‌ එහිදී දැකගත හැකි වෙයි.

හමුදාවට ගත් ජනයාගේ ගෙවල්
මුලතිව් දිස්‌ත්‍රික්‌කයේත් යාපනය දිස්‌ත්‍රික්‌කයේත් තවමත් අධිආරක්‍ෂිත කලාප ක්‍රියාත්මක වෙයි. මේ අධිආරක්‍ෂිත කලාප වශයෙන් හඳුන්වා ආරක්‍ෂක අංශ වැටවල් ගසාගෙන සිටින්නේ සාමාන්‍ය වැසියන්ට අයත් ඉඩම්ය. බොහෝ ආරක්‍ෂක කඳවුරු පවත්වාගෙන යන්නේද සාමාන්‍ය වැසියන්ට අයත් නිවාසවලය. මේ තත්ත්වය මත යුද්ධය අවසන් වී වසර තුනක්‌ ළඟාවෙන මේ මොහොත වනවිටත් උතුරේ සාමාන්‍ය වැසියන්ට තමන්ට අයත් ඉඩම්වලට නිවාසවලට යැමට නොහැකිව ඔවුහු අසරණ වී සිටිති.
අධිආරක්‍ෂිත කලාප සමග බැඳුණු මහාමාර්ග තවමත් සාමාන්‍ය ජනයාට වසාදමා තිබේ. යාපනයේ දඹකොළපටුනේ සිට කැෂුරිනා වෙරළ දක්‌වා ඉතා පහසුවෙන් ගමන් කළ හැකි කෙටිම මාර්ගය වසාදමා ඇත. දඹකොළපටුනත් කැෂුරිනා වෙරළත් යන දෙකම සංචාරක ස්‌ථානයන්ය. ඒවාට ළඟාවිය හැකි මාර්ග වසා දමා ශ්‍රී ලංකාවේ සංචාරක කර්මාන්තය දියුණු කිරීම ගැන කතා කරති. අද මෙම පළාත්වල සංචාරය කරන දේශීය සංචාරකයන්ට මේ තහනම් නියෝග නිසා ගමන් අප්පිරියා වී තිබේ. විදේශිකයන්ට උතුරේ මංමාවත් ගැන එතරම් අවබෝධයක්‌ නොමැති නිසා ඔවුන් කෙසේ හෝ යා යුතු තැනට යැමට උත්සහ කරණු ලබයි.
යුද්ධය හමාරවීමෙන් පසුව රට තුළ සතුරු බලවේග ක්‍රියාත්මක නොවේ නම් පාරවල් වැසීම, අධිආරක්‍ෂිත කලාප පිහිටුවීම, මුරකපොලුවල දහදුකවිඳීමට සිදුවීම, තමන්ට අයිති ඉඩකඩම් හා නිවාස පරිහරණය කිරීමට නොහැකිවීම යනදේ සිදුවී ඇත්තේ කාගේ වරදින් දැයි අපි නොදනිමු. රට කරවනු ලබන රාජ්‍ය නායකයා රටේ හතර කොන ගැන නොදන්නවා නොවිය හැකිය. නමුත් රාජ්‍ය නායකයාව අන්දවා කුමන හෝ බොරුවක්‌ ගොතා වෙනත් අය සිය බල පරාක්‍රමය පතුරවමින් රටේ යම් යම් ප්‍රදේශ පාලනය කිරීමට දරන උත්සාහය නිසා මෙම අවුල් සහගත තත්ත්වය ඇතිවී ඇති බව නම් අපට පැහැදිලිය.

ජිනිවා නොගොස් කෙහේ යන්නද?
මෙවැනි පසුබිමක්‌ මත උතුරේ ජනතාව සිය ඉල්ලීම් දිනා ගැනීමට ජිනීවා සමුළුවට කරුණු ඉදිරිපත් කිරීම අරුමයක්‌ නොවේ. ඔවුන් එසේ කරුණු ඉදිරිපත් කරනු ලබන්නේ රටට හෙණ ගැසීමේ අරමුණින් නොව තමන්ට අයත් දේ නිසිලෙස තමන් වෙත අත්පත් කර ගැනීමේ අටියෙනි. රාජ්‍ය නායකයින් රවටවා වෙනත් පිරිසක්‌ ප්‍රාදේශීය වශයෙන් තම පාලන බලය ගෙන යැමට දරන උත්සහාය නිසා නානාවිධ ප්‍රශ්නවලට හා චෝදනාවලට කරදීමටත් ඇදගෙන නෑමටත් සිදුවන්නේ රාජ්‍ය නායකයාටය. රාජ්‍ය නායකයින් මේ පිළිබඳ සැබෑ තත්ත්වය සොයා බලන්නේද නැත. වෙනත් උවමනාවකට ඔවුන් පැමිණියද ඔවුනට මේ දේ දෘෂ්‍යමාන නොවන්නේ ඔවුන් බිමින් නොව උඩින් හෙලිකොප්ටර් යානාවල ගමන් කරන නිසාය.

යුද ජය සමරන ජෝගියට වචනයක්
 යුද්ධය හමාර වී වසර තුනක්‌ පිරීමට නියමිත ලබන මැයිමස 19 වෙනිදා ද අපේ රටේ උදවිය සාමය තලුමරමින් ජෝගි නටන්නටත් උත්සව පවත්වන්ටත් දැන් දැන්ම අර අදිති. එවැනි උත්සව පැවැත්වීම ගැන අපට ඊර්යායවක්‌ නොමැත. ඇත්තේ වේදනාවක්‌ පමණි. ඒ වේදනාවද උත්සව පැවැත්වීම ගැන නොව දකුණේ උත්සව පැවැත්වෙද්දී ලද යුද ජයග්‍රහණය තුළ පීඩා විඳින අපට ඇති ප්‍රශ්න තුළින් දැනෙන වේදනාව නිසාය.
මේ ප්‍රශ්න ගැන විපක්‍ෂනායකවරයා කතා කළ විට ඔහු රාජය අපහසුතාවට පත්කොට වත්මන් රජය පෙරලන්නට කටයුතු කරන පුද්ගලයකු ලෙස හංවඩු ගැසෙයි. දෙමළ ජාතික සන්ධානය මේ ගැන කතා කරණ විට රට බෙදන්නට සැරසෙන පිරිසක්‌ ලෙස ලේබල් ඇලවෙයි. වෙනත් දේශපාලන පක්‍ෂවලටද තව තව දේ කියෑවේ. මේ ගැන ලියන හා කතා කරන මාධ්‍යවේදීයෝ ප්‍රභාකරන්ට යළි පණදීමට උත්සහ කරන පිරිසක්‌ ලෙස රජය හඳුන්වයි. නමුත් ඇත්ත වශයෙන්ම අද උතුරේ සිදුවන මේ තත්ත්වය මුලුමහත් රටටම හානිදායකය. එහෙයින් රජය කරවන මහ උතුමන්ලා මේ ගැන සොයා බලත්වා!

දිනසේන රතුගමගේ ( වව්නියාව)දිවයින පුවත්පතින් උපුටා ගන්නා ලදී  (මාතෘකාව සහ උප මාතෘකාව අපෙනි)
ඉහත ජායාරූපය: වන්නියේ යුද කරණය 2012 අප්‍රෙල්